Het heeft heel wat moeite gekost.....

en nee dan heb ik het niet over mijn nieuwe hobby/verslaving quilten, want dat gaat eigenlijk best goed. Nee, ik heb het over nieuwe meubels uitzoeken. Een mensch wil wel eens wat anders om naar te kijken maar dan komen de folders en dan blijkt al snel dat je wel weet wat je niet wil, maar wat dan wel? Qua kleur, hoogte, prijzen??

Een feit was er wel: ik wilde wel weer een boekenkast. Als fervent lezer vind ik een boekenkast vol met mooie boeken het summum van rijkdom. Liefst nog een hele wand vol zoals ik vroeger op de Leidsche grachten zag; dat wilde ik later ook. Geweldig vond ik dat: een wand vol boeken maar a) ontbreekt de ruimte om een wand vol boekenkasten te creëren en b) blijkt boekenkasten  helemaal niet zo makkelijk te vinden. Maar zeg nu zelf; dit is toch een plaatje:

maar overal waar we kwamen zagen we of kersen, maar dat hadden we dus al, of dressoirs, buffetkasten, wandmeubels maar geen boekenkast. Kijk een tv meubel is zo te vinden, zeker als je deze niet meer wil:

zo is die dicht, maar zo ziet die er open uit:

Nu was mijn wens dus een boekenkast, maar manlief wenste graag een wat groter beeld en tja, die past niet in zo'n kast maar wel als je kiest voor een audio-meubel waarboven je dan de tv hangt en de muziekinstallatie die uit hoe ouderwets uit 3 delen bestaat er onder kan in de opening. Die zijn niet zo moeilijk te vinden maar ben ik nu echt heel moeilijk als ik toch wel een soort van match wil. Het liefst weer 3 meubelstukken die bij elkaar horen want jajaja beste lezers, er ontbreekt nog 1 meubelstuk en dat is onze barkast: o zo handig voor het glaswerk en dan het inschenken op die handige uitklapplankjes. Dicht is die ook mooi:

Met weemoed hebben wij gisteren alles op marktplaats gezet want we zijn dus na heel wat 5en en 6en en ik weet niet hoeveel meubelzaken we uiteindelijk hebben bezocht dus dan toch geslaagd. Dus in de hoop dat naast het op Marktplaats onze meubels een nieuwe eigenaar vinden, toch ook eindelijk weer eens een blog wat eigenlijk een hommage is aan hoe je gehecht kan raken aan hetgeen je toen kocht. Mooi vinden we het beiden nog steeds, maar ja een mensch wil wel eens wat anders.

dus als u ooit echte kersenhouten meubels had willen aanschaffen maar nooit gevonden wat u zocht, dan is dit mogelijk uw kans. Meer specificaties van hoogte,breedte, diepte en van alle drie de meubelstukken en nog wat  foto's staan ook op Marktplaats http://huis-inrichting.marktplaats.nl/kasten-tv-meubels-en-computermeubels/464774289-kersenhouten-tv-meubel.html?return=eJwFwdsJgDAMAMBdOkCrIH6kiLMEDDb0YWiiUMTdvUOY4WWYosK6gKsjJjOBEB7q%2BRJqvmLPJgXR1LcSbqWOR%2BUW6vCSZLchtBVW43aqi98Pmwgdxw%3D%3D&df=1

en zo verklaart dit ook tevens mijn lange afwezigheid in blogland en lijkt dit ook wel een beetje home sweet home ;-)

Vacature: Reserve- of lease moeder?!

Ik lees en hoor het de laatste tijd vaak dat de tijd ontbreekt voor de moeders onder ons om echt even me-time te hebben. Of ze het niet kunnen nemen of niet willen nemen, dat laat ik in het midden want me-time of gewoon lekker een dag tutten zoals Jet het zo mooi beschreef in haar blog; Tut jij of tut ik?, heeft ieder mens zo hard nodig.

Ik zou genoeg tijd kunnen hebben om te tutten, immers geen werk ( op huishoudelijk- en vrijwilligerswerk en studie na), geen kinderen ( maar wel 2 hele lieve doggy's & kat) en ook ik tut niet vaak genoeg. Onder tutten versta ik dan alles wat ik graag wil doen zonder dat er een moeten voor staat maar ook al heb ik geen kinderen, ik leef geen kinderloos leven.

De doggy's die er om een hele andere reden zijn gekomen dan de zo vaak gehoorde opmerking; dan neem je toch een hond?!, maar dan dient u even dieper in mijn blogarchief te duiken, zijn wel een hele grote trekpleister en ikzelf ook. Want ook al ben ik kinderloos, ik kan wel met mensen omgaan, en kinderen zijn mensen in minivorm, althans voor mij aangezien ik niets met baby's heb, maar wel met kinderen vanaf een jaar of 4.

Als je honden hebt, dan weet je dat daar mee gelopen dient te worden, en ik doe dat graag, en eigenlijk niet eens zo vaak alleen zeker niet op woensdag, want er lopen altijd kinderen mee die nadat ze met de honden hebben gelopen, altijd nog even mee naar binnen willen komen en dan ruim 3 uur later weer eens naar huis gaan. Uiteraard weten de ouders wel dat ze met mij of bij mij zijn, dat spreekt voor mij voor zich mocht u zich zorgen maken ;-)

Ik geniet van de kinder energie en hun verhalen die op die manier in mijn leven zijn gekomen maar het mes snijdt aan 2 kanten want op die manier heeft de moeder even me-time of tuttijd en zijn er alleen maar winnaars. Ik die geniet van de kinderen, de kinderen die genieten bij mij en de moeders die tijd voor zich zelf hebben

Soms is het niet eens alleen het wandelen met de doggy's, want zo word ik soms ook al gevraagd door de kinderen of ze bij mij tussen de middag kunnen zijn ipv het overblijven of als opa en oma niet kunnen na schooltijd op de werkdagen van de ouders wordt er ook een beroep op mij gedaan en bevind ik mijzelf ineens op het schoolplein wat een wereldje apart is... . Sterker nog, de kids vonden/vinden het zo leuk dat ze later vragen wanneer ik er weer ben en zo ben ik eigenlijk al geruime tijd reserve-of lease moeder want tja, ik kan ze wel weer weg sturen of zelf weggaan als IK daar behoefte aan heb

Zal ik er mijn beroep van gaan maken zoals Vonne van der Meer in haar laatste boeke de voorlezer weer in het leven heeft geroepen?! Wat denk jij?!

Het gaat niet om de bestemming, het gaat om de reis....

hoe vaak deze zin de afgelopen tijd door mijn hoofd is gegaan, is niet te tellen. Want wat kom ik mijzelf tegen nu ik iets nieuws aan het leren ben. Ik wil het direct goed doen en kunnen, dus heb ik het tig keer uitgehaald en weer opnieuw begonnen. Verstandelijk weet ik dat ik het niet direct goed kan doen, maar gevoelsmatig voel ik mijzelf zo'n minkukel, zo'n mislukking...

Waar ben ik dan precies mee bezig? Ik ben aan het leren quilten en dat begint met malletjes maken, knippen in (mooie en leuke lapjes: eng) en die stukjes stof aan elkaar zetten. Dat wordt de bovenlaag en ik wil al jaren dit leren. Ik die nooit iets heb gedaan met lapjes zag zichzelf ineens terug met naald en draad en het ging dus niet goed, tot mijn grote frustratie want hoe moeilijk kan het zijn? Erg moeilijk... maar als het dan ineens lukt is het zo'n waanzinnig goed gevoel.

Vooral als je de prachtige quilts ziet die mensen kunnen maken, om van te watertanden en dan is het zo treurig als je dit voor je ziet

want het past niet.Ik kom niet netjes uit en dan het weten dat het 2e blok met ronde vormen wordt, het zogeten drunkarts path; een voorbeeld:

Ik die niet eens deze

driehoekjes in de punt bij elkaar krijg, zou voor as dinsdag dit 2e blok in drunkarts path af dienen te hebben, zucht.... maar goed: ik ben lekker bezig en leer mijzelf wederom beter kennen. Dat ik toch perfectionistischer ben ingesteld dan ik dacht, dat ik toch geduldiger ben dan ik dacht, want ik blijf het proberen. Ach, Keulen en Aken waren ook niet in 1 dag gebouwd, toch

De week van

Socutera, collectanten en tranen.

Iedere 1e week van maart ben ik nieuwsgierig en van slag. Rare samenhang maar toch is het zo. Nieuwsgierig hoe ze het dit jaar weer aanpakken om daarna van slag te zijn. Het is zoals ieder jaar de week waarin het reumafonds aandacht vraagt voor reuma.

Ieder jaar opnieuw wordt er heel indringend duidelijk gemaakt wat reuma met iemand doet. Zo herinner ik mij de billboards met een gsm waarop stond dat even smsen niet voor iedereen vanzelfsprekend was, of een rondje met de hond, dat kan niet meer.. Die kwam zo binnen, zo ook die van meen ik 2 jaar geleden.

Is het 2 jaar geleden dat de reuma werd gesymboliseerd als een strenge zwarte dame die ongevraagd bij je binnenkomt en nooit meer weggaat?! Ik meen van wel en toen was ik zo in tranen. Ik wilde die vrouw niet op bezoek en toch is ze er al zo lang en nog steeds ben ik geen vriendjes met haar.

En toch, heel soms zoals gisteren toen ik in mijn o zo zorgvuldige bij elkaar gezocht lapjes ging knippen (eng!), besefte ik ineens dat ik door die onwelkome bezoekster dingen in mijn leven ben gaan doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik het kon of plezier aan zou beleven. Uiteraard heeft het ook veel van mij afgepakt, maar heel soms als ik in het zonnetje zit met een hond op schoot en 1 aan mijn voeten, besef ik dat zij er niet zouden zijn als ik geen reuma had gehad, als ik mijn werk niet zou zijn kwijtgeraakt.

De zoektocht om toch een zinvolle dagbesteding te hebben waarin ik nieuwe hobby's diende uit te proberen omdat oude hobby's niet meer konden, is nog lang niet ten einde en toch is zo'n zoektocht niet slecht. Ik weet wat ik wel wil en wat ik niet wil. Ik denk dat ik een van de weinige vrouwen ben die zo goed haar lichaam kent, want continu over grenzen heengaan, daar knapt niemand van op. Dus weet ik precies hoe lang ik kan knippen, hoe lang ik kan breien, hoe vaak ik in bepaalde houding de yoga kan beoefenen maar het weten is nog niet altijd doen. En zo leer ik iedere dag bij.

Soms word ik ook moe & verdrietig van het beeld dat mensen hebben van mensen met reuma. Dat het alleen oudere zou treffen, niets is minder waar en dus ondanks alle dubbele gevoelens rondom deze week ben ik blij dat er vrijwilligers zijn die collecteren, dat socutera er aandacht aan besteedt, dat ik weer tot het besef kom dat ik 1 van die velen ben en dat ik er verdrietig om mag zijn dat het nu eenmaal zo is.

Dus geef ik trouw en bedank de collectant die dit ook maar in haar vrije tijd doet en niet overal even aardig wordt behandeld.

Laten we er met zijn allen voor zorgen dat heel veel collectanten voor verschillende doeleinden niet meer hoeven te collecteren!

Nieuwe ontwikkelingen

Nav het mijn vorige blog loslaten ben ik eens gaan nadenken over waarom mij dat zo triggerde: loslaten; het tegenovergestelde van vasthouden. Nu ben ik een erg vasthoudend type en zit veels te veel in mijn hoofd te overdenken, piekeren ed.

Met het lente gevoel van enige tijd geleden in mijn hoofd, en heerlijk voelbaar toen ik buiten was, bedacht ik mij dat ik uit mijn hoofd wilde. Ik ontspan maar moeizaam ondanks mijn hobby's breien en haken. Al wandelend met een vriendin en de honden kwam dit onderwerp ook ter sprake. Zij gaf aan dat dit voor haar de reden was om op Yoga te gaan. Nu had ik jaren eerder ook wel een poging gedaan maar toen was ik nog niet stijf als nu, maar niet geschoten is altijd mis, dus ik mee voor een proefles.

Aiaia, wat viel dat tegen en mee tegelijkertijd. Tegen in de zin dat ik toch wel heel erg stijf was, en mee omdat ik sliep als een roosje en lief mij voordat ik in sliep viel mij er zo ontspannen uit vond zien. Alhoewel ik de dag erna mijn lijf meer voelde dan normaal, bleef ik redelijk ontspannen. Zo ontspannen dat ik heerlijk even niets heb gedaan, behalve zitten en met de honden kroelen die zich behaaglijk tegen mij hadden aangevleid.

Handwerken helpt altijd wel wat, maar ik wilde iets anders en dolblij dat ik tijdens mijn rondje met de honden iemand sprak met wie ik die voorliefde deelde en aangaf dat ik graag wilde leren quilten, en zij zowaar een adres wist in mijn woonplaats, heb ik nu sinds afgelopen dinsdag quiltcursus. Hoe het kan gaan. Mijn allereerste ervaring met stofjes en naaien maar ik vond en vind het fantastisch: met kleuren bezig zijn, met naald en draad het in elkaar zetten en ineens had ik een 4 kantje. En ik zat niet in mijn hoofd!

Ik word nog wel eens ontspannen. Zodra ik iets kan laten zien, plaats ik een foto.

Dag....

Als ik iets moeilijk vind, is het wel loslaten. Loslaten is het tegenovergestelde van vasthouden en waarom zou je iets vasthouden waar je niet happy van wordt?!. Klinkt heel logisch en makkelijk maar dat is het dus niet. Al surfend kwam ik bovenstaande tekst tegen, wat dus het loslaten dient te vergemakkelijken. Een boek waarin je elke dag van het jaar kan schrijven wat je op die dag wilt loslaten.

Als ik vandaag neem ten opzichte van gisteren dat een prachtige dag was( eindelijk weer een keer zon) zou mijn top 5 lijstje van vandaag zijn:
1. dag somber weer
2. dag pijn,
3. dag vermoeidheid
4. dag mooi boek dat ik helaas uitlas, zucht
5. dag schuldgevoel

maar in alle eerlijkheid de punten 2 en 3, zou elke dag terugkomen. Ik kan niet berusten, aanvaarden dat ik ziek ben, dat er dagen zijn zoals vandaag dat ik niet veel kan, terwijl gisteren een topdag was, een dag waarin ik zo genoot van de zon op mijn gezicht toen ik buiten liep waar weer van alles was te zien: een ooievaar aan de kant van de sloot, 2 zwanen die overvlogen wat zoo bijzonder is & het meest opvallende: iedereen was vrolijk! Iedereen genoot. maar vandaag, vandaag is zo'n tegenstelling met gisteren. Ik weet dat het is zoals het is, ik ben ziek en word niet beter.

Als ik dan iedere dag in het dag-boek zou schrijven:
1. dag reuma,
2. dag pijn,
3. dag vermoeidheid,
4. dag ochtendstijfheid,
5. dag medicijnen,
6. dag beperkingen,
zou ik dan de reuma loslaten?! Hoe laat je een ziekte los?! Het lijkt mij een onmogelijke taak en toch ga ik vanaf vandaag iedere dag bovenstaande 6 punten opschrijven en kijken wat het mij oplevert. Wie weet ga ik de boosheid, het verdriet wel loslaten...

Zou het echt mogelijk kunnen zijn?!.

de 1e week van januari zit er al weer op

en het was niet mijn week. Wat had ik een moeite om mijn ritme te (her)vinden. Lief had er ook last van; die had niet eens het gevoel dat hij vrij was geweest en dat is niet goed, nee. We hadden beiden ook niet het gevoel dat we 2 weken vakantie hadden gehad. Komt gewoon door die rare dagen; we hadden zelfs geen trek in eten en dat voor de lekkerbekken die wij zij. En echt overdadig hadden we ook niet gegeten met de Kerst en of met Oud- en Nieuw maar toch... we aten anders dan anders en blijkbaar zijn we dat ook niet meer gewend. Oeps, wat klinkt dat oud brrrr..

Maar goed, dinsdag begon het 'gewone' leven dus weer. En nu is het vrijdag en lijkt de wandeling van vorige week weer heel lang geleden, echt een ander jaar dus hahaha. Wat wel opvalt is dat iedereen bezig is goede voornemens. Nu doe ik daar niet echt aan; ik vind dat je elke dag goed voor jezelf dient te zorgen, dus door voldoende beweging, eten, op tijd naar bed, inspanning afwisselen met ontspanning, maar ik had deze week ook geen behoefte om te bellen met mijn vriendinnen. Ik had vanavond geen eens zin om mee te gaan naar mijn schoomoeder. Laat mij maar even alleen met mijn gedachten terwijl er een hondje in mijn beenholte ligt. Ik neem nog een lekker nespresso-tje( dat was het beste wat we ons kado konden geven, een nespresso apparaat, heerlijk met een melkschuimer, mmm) en dan ga ik toch beginnen aan mijn nieuwe boek.

morgen is het weer weekend en dan staat er weer van alles op het programma. Kortom, 2011 is echt al een week oud.

heb het goed dit weekend!