31 dec, afsluiting van het jaar 2010

Zoals gezegd gaan wij tezamen met de doggy's er altijd op uit op de 31e december. Dit keer besloten we de bossen van Chaam te gaan ontdekken. Waar we beiden geen rekening meehielden, was dat het bos nog wit en glad kon zijn. De aangekondigde mist maakte dat de wandeling nog specialer was dan andere jaren. We hebben al eens gelopen terwijl het vroor zodat bij elke stap de bladeren zo heerlijk onder je voeten knisperden, sneeuwde, maar we hebben nog nooit gelopen in de mist maar wat is dat bijzonder. Het hele bos is verstild en mysterieus tegelijkertijd. Hier wat mooie plaatjes die het illustreren.

De gehele wandeling leek wel symbool voor het leven: goed uitkijken waar je loopt, je kan wel trouw de route belopen maar desondanks kom je voor verrassingen te staan, en dien je je eigen pad te kiezen, wees nooit te bang om hulp te vragen, er is niets mis mee om advies op te volgen( als ik dat had gedaan, was ik niet door het ijs gezakt terwijl lief veilig en droog de overkant haalde ;-)

dit is mijn persoonlijke favoriet

de doggy's genoten volop zoals je hier kunt zien:

EN

Genietend van de rust( we hadden het gehele bos voor onszelf hoe luxe en geen vuurwerk te horen of te zien), de stilte, van elkaar, de natuur, al lopende het jaar evalueren qua hoogte-, en dieptepunten, welke uitdagingen we voor ons zien, waar we aan willen werken, wat we willen behouden, was het wederom een mooie afsluiting van het jaar.

Thuisgekomen heerlijk warm geworden en ons voorbereiden op de avond die voor ons lag, terugkijkend op een mooie dag en in afwachting van 2011. Een heel nieuw jaar ligt weer open. Wat zal het ons brengen!

Iedereen alle goeds voor 2011.

ps: terwijl ik dit type, wordt lief op de hoogte gebracht door een buurman dat er 6 ramen in onze binnenruimte van het appartementencomplex zijn ingegooid. Mogelijk uit boosheid dat men al als voorzorgsmaatregel de voordeur naar de brievenbussen al had afgesloten zodat men geen rotjes naar binnen kon gooien. Welkom realiteit!

En toen was het bijna 2011, een korte terugblik op 2010

Wat een bijzonder jaar was 2010.Dit jaar gaat het jaar in waarin ik weer contact kreeg met mijn ouders en broer en diens gezin, mijn schoonzusjes met hun mannen, er achter kwam dat ik eigenlijk de bijnaam Remi niet verdien want wat was de woonkamer gevuld met mensen die ik een warm hart toedraag en zij ons blijkbaar ook toen wij besloten te vieren dat wij 12 1/2 jaar getrouwd waren van de 22 jaar die wij samen zijn. Mensen die zich speciaal voor deze avond hun best hadden gedaan qua creativiteit, out-fit( mijn beste vriendin die ik alleen ken in spijkerbroek droeg nu ineens een rokje)

Het was leuk, gezellig, warm. Wij die nooit onze verjaardagen vieren, vierden dit dus wel en wat was het goed. Leuk om te zien dat de vrienden die elkaar niet kenden- behalve van naam- ook in het echt klikte. Dat de beide families het leuk vonden om elkaar weer te zien.

Het was een succes, de 27e november. Zo'n succes dat ik die altijd zo aanhikte tegen de decembermaand ineens merkte dat ik zin had in Kerst. Kerst, het ultieme familiefeest waarin de media en vele commercial mij altijd het gevoel gaven dat ik zo mislukt was als mens, dochter, vriendin, want wij vierden het altijd samen, wat goed was maar altijd met het gevoel dat het anders kon.Voor ons geen kerst met vrienden die de Kerst met hun eigen gezin vierden, of met hun familie of met onze eigen familie want dat was nooit gezellig, maar dit jaar was het anders. Kerstavond bij schoonzus, 1e kerstdag spontaan met dezelfde schoonzus en man, naar het strand waar de doggy's zo'n plezier hadden, 2e kerstdag spontaan borrelen bij vrienden wat supergezellig was en 's avonds samen heerlijk koken en daarna heerlijk in een boek met een gezellig muziekje op de achtergrond. En nu, nu is het 1 dag voor oud- en nieuw.

31 december brengen wij altijd door in de natuur aangezien ik bang ben voor vuurwerk en de doggy's niet en wat is er heerlijker om door het bos te lopen met je lief, ergens wat te drinken, warm te worden en dan op naar huis alwaar de doggy's zich heerlijk tegen je aan vleien, en wij rozig van de wandeling en warmte, proosten op het oude jaar en het nieuwe jaar verwelkomen. Dit vieren wij altijd bewust met zijn 2en, hoe vreemd dat ook mag klinken, maar dit is onze traditie sinds 7 1/2 jaar, sinds wij onszelf hondenbezitters mogen noemen en aan een goede traditie torn je niet. die houd je in stand ;-), alleen met het verschil dat dit jaar alles anders was. Mijn gezondheid is nog steeds niet je van het, maar mentaal is het een wereld van verschil en dat maakt alles anders. Dus 2011, ik ben er klaar voor.

Ik wens iedereen alle goeds en veel liefde, warmte, gezelligheid, geluk toe in 2011.

Waar voetbal al niet goed voor is...

Inmiddels heeft heel Nederland een kater te verwerken want Nederland mag zich geen wereldkampioen noemen maar Spanje. Terecht of onterecht, feit is wel dat ik de gehele avond aan mijn nagels heb zitten pielen.

maar daar wilde ik het nu net niet over hebben. De voetbalfinale heeft er mede voor gezorgd dat ik hoop begin te krijgen op een leuker spontaner contact met mijn ouders. Sinds de time-out van bijna 3 jaar die sinds eind maart is opgeheven en we elkaar 2x hebben gezien, is het contact nog weinig van spontaan. Er wordt nog niet echt gelachen en of lekker gekletst en gebeld voor zomaar een praatje ook niet. Ze zijn inmiddels 1 week terug van vakantie en zij hadden gebeld om door te geven dat ze er weer zijn. Ondanks dat mijn moeder ook nog verjaarde in die vakantie werd er niet ingegaan om daar nog aandacht aan te besteden dus werd het gesprek niet vervolgd met een afspraak.

Afgelopen zaterdag, de dag voor de grote finale en na een erg leuke avond met vrienden te hebben doorgebracht, had ik 's middags ineens de telefoon in mijn handen en had ik mijn vader aan de telefoon. Bijna 35 min. lang hadden we een leuk contact waarbij er gelachen werd, gepraat over het voetbal, over onze kansen ed, en hebben we een bijna date om een keer hun kant op te komen om te wandelen met de doggy's.

Blij zei ik tegen Lief dat dit leuk was, een leuk telefoongesprek met mijn vader en dat 35 !!! minuten lang. De glimlach verdween niet meer van mijn gezicht die dag. het voelde zo fijn! Zou het dan toch weer gaan lopen?!

Hoe een mens ineens van voetbal kan houden...

Tja, ik had het al eens eerder geschreven dat ik deze maand zo genoot van de Engelse detectives als er een voetbalwedstrijd werd gespeeld maar ja, toen waren het nog gewoon de poule wedstrijden. Niet zo heel erg boeiend maar ja, je kijkt mee. Om vervolgens Oranje ook nog de 1/8 finale te zien winnen. Zo ver waren ze nog niet gekomen, dus ook de 1/4 finale gekeken en toen ineens kwam het over mij heen: de oranje gekte: schreeuwen 's avonds met vrienden gekeken wie onze tegenstander zo worden: Ghana of Uruguay alwaar het de laatste minuten nog spannend werd met de handsbal van Suarez en de gemiste penalty van Ghana.

Van buurjongen de dubbele buddies van de COOP teruggekregen die ik/wij zo trouw voor hem en zijn jongere broertje hadden gespaard en die ik nu voor het serrehek heb hangen en iedere keer als er een doelpunt door Oranje was gescoord er in knijpen en dan dat OLE, OLE, OLE horen en HET IS STIL AAN DE OVERKANT. Zo leuk om weer kind te zijn.

Vervolgens de 1/2 finale die 's avonds werd gespeeld en ja hoor: we spelen de finale!! Vervolgens werd onze hele straat gek en kwam buurjongen bij ons de wedstrijd analyseren die ook 's middags al was geweest met de vraag met hoeveel er gewonnen zou worden.

Wie o wie zou ons van de titel kunnen afhouden: Duitsland of Spanje? Dus gisterenavond weer gekeken en gezien hoe snel Spanje rondspeelt, elkaar passes toespeelt die rijp leken te zijn voor een doelpunt.

Zondag zullen we het weten! en de detectives? die wachten netjes op de recorder dus die gaan we gewoon op een later tijdstip kijken. Vanavond relaxen op het strand. Lief heeft trek in spareribs, die wil dus ergens zijn tanden inzetten.

Ik zeg: we worden wereldkampioen aangezien wij doelpunten kunnen maken. Spanje had het met veel meer dan 1-0 kunnen afmaken sprak ik als deskundige die ineens weet heeft van een corner, ingooi, gele kaarten ed... wie had dat ooit gedacht? ik niet hahah

Een 'lease' dochter

Sinds ik overblijfjuf ben en dat nog 1 week doe voordat de schoolvakantie begint heb ik leuk contact met kinderen. de hamvraag is dan ook vaak: van wie ben jij de moeder? sommige kinderen die overblijven wonen in mijn wijk en die beantwoorden de vraag direct: van de hondjes! Van de hondjes? Ik heb toch geen staart? en dan is het hard lachen want een juf met een staart dat kan natuurlijk niet.

2 weken geleden ben ik herkend door een buurmeisje van net 7. Zelf ook een hond maar die is te groot maar die 2 van ons, tja daar is ze dus helemaal verliefd op. Ik ben 1x met haar opgelopen toen we tegelijkertijd dezelfde kant opliepen. Sinds die tijd is het vaste prik dat ze meegaat met de uitlaatronde van zo 1/2 1 op de woensdagmiddag. Helemaal trots als ze een hondje vast mag houden en dat hij naar haar luistert.

Nu is het al een aantal dagen lekker weer, gratis en voor niets maar voor zwarte hondjes is het al gauw te warm. Geen probleem, een plas waar zij zo in kunnen lopen is snel gevonden en samen met een 7 jarige in het water staan is dan ook veel spannender en leuker dan dat het vrouwtje snoepjes in het water gooit. Heel lief vroeg ze of mee naar binnen mocht om dan nog even met ze te kroelen. Het was zo leuk dat het ineens al kwart voor 5 was( haar moeder wist natuurlijk wel dat ze bij mij was) en dat betekent dat baasje thuis zou komen en er nog een wandeling zou volgen.

Nu hebben de hondjes dus een echte fan, die deze week iedere dag zo tegen 1/2 5 aanbelt, met hun kroelt en speelt en dan met lief meeloopt. de woensdagmiddag is echter onze middag. Dan wordt ze afgezet door moeders en kletst, lacht en drinkt wat en dan gaan we op pad. Nu zag ik altijd al van alles maar een 7 jarige ziet nog veel meer, hele andere dingen.

Gisteren wist ze mij te vertellen dat ze verdriet had. Hoezoe? straks ga ik met vakantie en dan zie ik de hondjes en jou niet meer. Tuurlijk wel, je komt toch weer terug? Jaaaaah, maar ik ben dan 2 weken weg. Straks weten ze niet meer wie ik ben en daar kan ik nu al verdriet over hebben. Ze vergeten je echt niet. Ze hoeven je maar te zien en dan staan ze je al te begroeten met enthousiast kwispelende staarten. Dat doen ze echt niet bij iedereen hoor. als je maar weet dat ik straks elke dag bij jouw kom als ik terug kom. Vind je dat niet vervelend voor je moeder? Nee, want die is dan toch aan het werk en zo heb ik van de zomer een 'lease' dochter. een aandoenlijk meisje van 7 die als ze ons ziet, aan komt steppen en dan al roept: Joe hoei( we zouden haar eens niet kunnen zien) en dan met een stralende lach zegt: tot morgen! Ik hoor haar geheimpjes, haar lach. Het is zo leuk om de wereld vanuit een 7 jarige te bekijken. Gewoon een cadeautje, deze Isa.

En ik maakte mij zorgen over hoe ik de 6 weken zonder mijn activiteiten diende te vulllen. Lol, het leven blijft je verrassen.

Het is het momenteel even niet

en dan doel ik op het bloggen (teveel aan het hoofd dus schrijven lukt niet echt), het tv aanbod ( hoewel met het WK, er iedere avond een goede detective is dus dat kan het ook niet zijn), lezen ( en dat terwijl het de maand is van het spannende boek, 1 van mijn favoriete genres op leesgebied maar geen tijd), contacten ( in geen tijden zoveel mensen gesproken en gezien),altijd leuk en gezellig, kan het dus ook niet zijn), relatie ( nog steeds gelukkig getrouwd, dank u), op het weer wat altijd direct een wisselwerking heeft op het lijf (hoe vaak ik al niet heb verzucht dat ik wel bij de KNMI kan gaan werken als zijnde de nieuwe voorlichter: " kunt u zichzelf rekenen tot de vele reumapatiënten die Nederland rijk is, weet dan dat vandaag niet de dag is waarop u veel van uwzelf kan en mag vergen zonder daar de rekening morgen voor gepresenteerd krijgen" alla het is slecht weer voor de mensen met hooikoorts. het zogeheten pollennieuws. Het heeft als voordeel dat ik ook direct de vraag der vragen: wat doe jij nu zoal de gehele dag?! direct kan terugkaatsen dat ik dagelijks te horen ben op radio en tv. O,bij het idee alleen al, krijg ik al de kriebels....zou dit dan de reden zijn dat het momenteel even niets is met mij...

kortom uit het bovenstaande kunt u aflezen dat het in huize linnepins momenteel niet loopt en wat eraan schort? geen idee.. toch weer teveel in het hoofd doordat ik veel aan het hoofd heb?! Mmm,of toch nog steeds de never ending story van alles willen maar niet kunnen?!. Wel weet ik dat er momenteel niet echt veel uit mijn handen kom en dat ik tijd tekort kom en dat voelt niet goed. Sterker nog, ik die niet echt van winkelen houd heb van de week emo-geshopt en ik hoef maar 1 ding terug te brengen van de 5 kledingstukken die ik heb gekocht. Ik heb zowaar een jurkje gescoord, uiteraard wel met een zomerlegging eronder want benen voor een jurkje au naturel bezit ik helaas niet, zoals ook niet de rust om er elke dag een log uit te krijgen. Zou ik dan toch te weinig meemaken?!

Kriebels

Inmiddels ben ik alweer 1 week 1 jaar ouder jaja en wat kan er een hoop veranderen in 1 jaar, in 1 maand, en in 1 week. Mij zal je niet meer horen zeggen dat lief en ik goed weer hebben in mei, hoewel we hebben nog 1 week samen vrij( hoop doet leven), want wat was het koud en regenachtig. Ik las ergens de kreet: wie heeft de herfst aangezet? want zo voelde het echt. Wel heel apart dat lief en ik een soort van voorjaarsschoonmaak hielden: kledingkast uitgemest, en opnieuw geordend, alle ordners opgeruimd waarin ik ook mijn cv tegenkwam.

Een Curriculum vitae, vanwege een sollicitatie nadat ik werd ontslagen voor een onwijs gave baan die ik jammer genoeg niet kreeg. Waarschijnlijk maar goed ook want daarna kreeg ik een reuma-aanval die er niet om loog en diende ik in te zien dat werken met zo'n grillig lijf gekkenwerk is. Maar het hoofd wil wel, maar het lichaam wil niet. Het is en en blijft een pijnplek, een open zenuw. Ook al ben ik nu 42 lentes jong, het went niet om te zeggen als de vraag der vragen gesteld wordt: en wat voor werk doe jij nu? of de reactie: ooo, wat saai, de gehele dag thuis. Nu ben ik nooit een gehele dag thuis daar zorgen de doggy's wel voor maar het komt wel vaak voor dat ik thuis ben ja. Ik werk niet buitenhuis, want mijn man heeft zo'n goede baan dat ik niet hoef te werken, maar ik werk hard want ziek zijn is hard werken. Dat ik vaak moe ben en altijd pijn heb is ook iets wat niet valt uit te leggen.

Maar toch door die CV, ging het kriebelen. Nu kriebelt het al heel lang sinds ik ander vrijwilligerswerk heb: TSO begeleidster en mantelzorgen voor schoonmoeders en andere leuke vrouwen die in het verzorgingshuis wonen want deep down zou ik willen studeren, een opleiding volgen zodat ik zinvoller mijn dag invul, of een webwinkel voor mijn gehaakte petten. Kortom, ik heb de kriebels... wat wil ik met de rest van mijn leven?!

Wat wil jij met de rest van je leven?! Ik lees het graag,