Kriebels

Inmiddels ben ik alweer 1 week 1 jaar ouder jaja en wat kan er een hoop veranderen in 1 jaar, in 1 maand, en in 1 week. Mij zal je niet meer horen zeggen dat lief en ik goed weer hebben in mei, hoewel we hebben nog 1 week samen vrij( hoop doet leven), want wat was het koud en regenachtig. Ik las ergens de kreet: wie heeft de herfst aangezet? want zo voelde het echt. Wel heel apart dat lief en ik een soort van voorjaarsschoonmaak hielden: kledingkast uitgemest, en opnieuw geordend, alle ordners opgeruimd waarin ik ook mijn cv tegenkwam.

Een Curriculum vitae, vanwege een sollicitatie nadat ik werd ontslagen voor een onwijs gave baan die ik jammer genoeg niet kreeg. Waarschijnlijk maar goed ook want daarna kreeg ik een reuma-aanval die er niet om loog en diende ik in te zien dat werken met zo'n grillig lijf gekkenwerk is. Maar het hoofd wil wel, maar het lichaam wil niet. Het is en en blijft een pijnplek, een open zenuw. Ook al ben ik nu 42 lentes jong, het went niet om te zeggen als de vraag der vragen gesteld wordt: en wat voor werk doe jij nu? of de reactie: ooo, wat saai, de gehele dag thuis. Nu ben ik nooit een gehele dag thuis daar zorgen de doggy's wel voor maar het komt wel vaak voor dat ik thuis ben ja. Ik werk niet buitenhuis, want mijn man heeft zo'n goede baan dat ik niet hoef te werken, maar ik werk hard want ziek zijn is hard werken. Dat ik vaak moe ben en altijd pijn heb is ook iets wat niet valt uit te leggen.

Maar toch door die CV, ging het kriebelen. Nu kriebelt het al heel lang sinds ik ander vrijwilligerswerk heb: TSO begeleidster en mantelzorgen voor schoonmoeders en andere leuke vrouwen die in het verzorgingshuis wonen want deep down zou ik willen studeren, een opleiding volgen zodat ik zinvoller mijn dag invul, of een webwinkel voor mijn gehaakte petten. Kortom, ik heb de kriebels... wat wil ik met de rest van mijn leven?!

Wat wil jij met de rest van je leven?! Ik lees het graag,