Het gaat niet om de bestemming, het gaat om de reis....

hoe vaak deze zin de afgelopen tijd door mijn hoofd is gegaan, is niet te tellen. Want wat kom ik mijzelf tegen nu ik iets nieuws aan het leren ben. Ik wil het direct goed doen en kunnen, dus heb ik het tig keer uitgehaald en weer opnieuw begonnen. Verstandelijk weet ik dat ik het niet direct goed kan doen, maar gevoelsmatig voel ik mijzelf zo'n minkukel, zo'n mislukking...

Waar ben ik dan precies mee bezig? Ik ben aan het leren quilten en dat begint met malletjes maken, knippen in (mooie en leuke lapjes: eng) en die stukjes stof aan elkaar zetten. Dat wordt de bovenlaag en ik wil al jaren dit leren. Ik die nooit iets heb gedaan met lapjes zag zichzelf ineens terug met naald en draad en het ging dus niet goed, tot mijn grote frustratie want hoe moeilijk kan het zijn? Erg moeilijk... maar als het dan ineens lukt is het zo'n waanzinnig goed gevoel.

Vooral als je de prachtige quilts ziet die mensen kunnen maken, om van te watertanden en dan is het zo treurig als je dit voor je ziet

want het past niet.Ik kom niet netjes uit en dan het weten dat het 2e blok met ronde vormen wordt, het zogeten drunkarts path; een voorbeeld:

Ik die niet eens deze

driehoekjes in de punt bij elkaar krijg, zou voor as dinsdag dit 2e blok in drunkarts path af dienen te hebben, zucht.... maar goed: ik ben lekker bezig en leer mijzelf wederom beter kennen. Dat ik toch perfectionistischer ben ingesteld dan ik dacht, dat ik toch geduldiger ben dan ik dacht, want ik blijf het proberen. Ach, Keulen en Aken waren ook niet in 1 dag gebouwd, toch

De week van

Socutera, collectanten en tranen.

Iedere 1e week van maart ben ik nieuwsgierig en van slag. Rare samenhang maar toch is het zo. Nieuwsgierig hoe ze het dit jaar weer aanpakken om daarna van slag te zijn. Het is zoals ieder jaar de week waarin het reumafonds aandacht vraagt voor reuma.

Ieder jaar opnieuw wordt er heel indringend duidelijk gemaakt wat reuma met iemand doet. Zo herinner ik mij de billboards met een gsm waarop stond dat even smsen niet voor iedereen vanzelfsprekend was, of een rondje met de hond, dat kan niet meer.. Die kwam zo binnen, zo ook die van meen ik 2 jaar geleden.

Is het 2 jaar geleden dat de reuma werd gesymboliseerd als een strenge zwarte dame die ongevraagd bij je binnenkomt en nooit meer weggaat?! Ik meen van wel en toen was ik zo in tranen. Ik wilde die vrouw niet op bezoek en toch is ze er al zo lang en nog steeds ben ik geen vriendjes met haar.

En toch, heel soms zoals gisteren toen ik in mijn o zo zorgvuldige bij elkaar gezocht lapjes ging knippen (eng!), besefte ik ineens dat ik door die onwelkome bezoekster dingen in mijn leven ben gaan doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik het kon of plezier aan zou beleven. Uiteraard heeft het ook veel van mij afgepakt, maar heel soms als ik in het zonnetje zit met een hond op schoot en 1 aan mijn voeten, besef ik dat zij er niet zouden zijn als ik geen reuma had gehad, als ik mijn werk niet zou zijn kwijtgeraakt.

De zoektocht om toch een zinvolle dagbesteding te hebben waarin ik nieuwe hobby's diende uit te proberen omdat oude hobby's niet meer konden, is nog lang niet ten einde en toch is zo'n zoektocht niet slecht. Ik weet wat ik wel wil en wat ik niet wil. Ik denk dat ik een van de weinige vrouwen ben die zo goed haar lichaam kent, want continu over grenzen heengaan, daar knapt niemand van op. Dus weet ik precies hoe lang ik kan knippen, hoe lang ik kan breien, hoe vaak ik in bepaalde houding de yoga kan beoefenen maar het weten is nog niet altijd doen. En zo leer ik iedere dag bij.

Soms word ik ook moe & verdrietig van het beeld dat mensen hebben van mensen met reuma. Dat het alleen oudere zou treffen, niets is minder waar en dus ondanks alle dubbele gevoelens rondom deze week ben ik blij dat er vrijwilligers zijn die collecteren, dat socutera er aandacht aan besteedt, dat ik weer tot het besef kom dat ik 1 van die velen ben en dat ik er verdrietig om mag zijn dat het nu eenmaal zo is.

Dus geef ik trouw en bedank de collectant die dit ook maar in haar vrije tijd doet en niet overal even aardig wordt behandeld.

Laten we er met zijn allen voor zorgen dat heel veel collectanten voor verschillende doeleinden niet meer hoeven te collecteren!

Nieuwe ontwikkelingen

Nav het mijn vorige blog loslaten ben ik eens gaan nadenken over waarom mij dat zo triggerde: loslaten; het tegenovergestelde van vasthouden. Nu ben ik een erg vasthoudend type en zit veels te veel in mijn hoofd te overdenken, piekeren ed.

Met het lente gevoel van enige tijd geleden in mijn hoofd, en heerlijk voelbaar toen ik buiten was, bedacht ik mij dat ik uit mijn hoofd wilde. Ik ontspan maar moeizaam ondanks mijn hobby's breien en haken. Al wandelend met een vriendin en de honden kwam dit onderwerp ook ter sprake. Zij gaf aan dat dit voor haar de reden was om op Yoga te gaan. Nu had ik jaren eerder ook wel een poging gedaan maar toen was ik nog niet stijf als nu, maar niet geschoten is altijd mis, dus ik mee voor een proefles.

Aiaia, wat viel dat tegen en mee tegelijkertijd. Tegen in de zin dat ik toch wel heel erg stijf was, en mee omdat ik sliep als een roosje en lief mij voordat ik in sliep viel mij er zo ontspannen uit vond zien. Alhoewel ik de dag erna mijn lijf meer voelde dan normaal, bleef ik redelijk ontspannen. Zo ontspannen dat ik heerlijk even niets heb gedaan, behalve zitten en met de honden kroelen die zich behaaglijk tegen mij hadden aangevleid.

Handwerken helpt altijd wel wat, maar ik wilde iets anders en dolblij dat ik tijdens mijn rondje met de honden iemand sprak met wie ik die voorliefde deelde en aangaf dat ik graag wilde leren quilten, en zij zowaar een adres wist in mijn woonplaats, heb ik nu sinds afgelopen dinsdag quiltcursus. Hoe het kan gaan. Mijn allereerste ervaring met stofjes en naaien maar ik vond en vind het fantastisch: met kleuren bezig zijn, met naald en draad het in elkaar zetten en ineens had ik een 4 kantje. En ik zat niet in mijn hoofd!

Ik word nog wel eens ontspannen. Zodra ik iets kan laten zien, plaats ik een foto.