vrijdag 4 maart 2011

De week van

Socutera, collectanten en tranen.

Iedere 1e week van maart ben ik nieuwsgierig en van slag. Rare samenhang maar toch is het zo. Nieuwsgierig hoe ze het dit jaar weer aanpakken om daarna van slag te zijn. Het is zoals ieder jaar de week waarin het reumafonds aandacht vraagt voor reuma.

Ieder jaar opnieuw wordt er heel indringend duidelijk gemaakt wat reuma met iemand doet. Zo herinner ik mij de billboards met een gsm waarop stond dat even smsen niet voor iedereen vanzelfsprekend was, of een rondje met de hond, dat kan niet meer.. Die kwam zo binnen, zo ook die van meen ik 2 jaar geleden.

Is het 2 jaar geleden dat de reuma werd gesymboliseerd als een strenge zwarte dame die ongevraagd bij je binnenkomt en nooit meer weggaat?! Ik meen van wel en toen was ik zo in tranen. Ik wilde die vrouw niet op bezoek en toch is ze er al zo lang en nog steeds ben ik geen vriendjes met haar.

En toch, heel soms zoals gisteren toen ik in mijn o zo zorgvuldige bij elkaar gezocht lapjes ging knippen (eng!), besefte ik ineens dat ik door die onwelkome bezoekster dingen in mijn leven ben gaan doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik het kon of plezier aan zou beleven. Uiteraard heeft het ook veel van mij afgepakt, maar heel soms als ik in het zonnetje zit met een hond op schoot en 1 aan mijn voeten, besef ik dat zij er niet zouden zijn als ik geen reuma had gehad, als ik mijn werk niet zou zijn kwijtgeraakt.

De zoektocht om toch een zinvolle dagbesteding te hebben waarin ik nieuwe hobby's diende uit te proberen omdat oude hobby's niet meer konden, is nog lang niet ten einde en toch is zo'n zoektocht niet slecht. Ik weet wat ik wel wil en wat ik niet wil. Ik denk dat ik een van de weinige vrouwen ben die zo goed haar lichaam kent, want continu over grenzen heengaan, daar knapt niemand van op. Dus weet ik precies hoe lang ik kan knippen, hoe lang ik kan breien, hoe vaak ik in bepaalde houding de yoga kan beoefenen maar het weten is nog niet altijd doen. En zo leer ik iedere dag bij.

Soms word ik ook moe & verdrietig van het beeld dat mensen hebben van mensen met reuma. Dat het alleen oudere zou treffen, niets is minder waar en dus ondanks alle dubbele gevoelens rondom deze week ben ik blij dat er vrijwilligers zijn die collecteren, dat socutera er aandacht aan besteedt, dat ik weer tot het besef kom dat ik 1 van die velen ben en dat ik er verdrietig om mag zijn dat het nu eenmaal zo is.

Dus geef ik trouw en bedank de collectant die dit ook maar in haar vrije tijd doet en niet overal even aardig wordt behandeld.

Laten we er met zijn allen voor zorgen dat heel veel collectanten voor verschillende doeleinden niet meer hoeven te collecteren!

9 opmerkingen:

  1. hoihoi ik kom meteen even terug gluren bij je natuurlijk :-) zo nieuwsgierig ben ik ook wel weer hoor!
    Ik geef zelf zowiezo aan alle aan de deur komende collectanten, want eigenlijk hebben ze allemaal echt goede doelen tegenwoordig!
    de rheuma-collectant heb ik nog niet gezien deze week, maar misschien sliep ik( nachtdienst) en heeft manlief ze aan de deur gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb ze ook nog niet gezien! Ik geef inderdaad ook altijd, er zit geen doel bij wat ik het niet gun. Die billboards zijn natuurlijk gemaakt om indringend te zijn, maar jou raken ze natuurlijk ook, terwijl jij heus niet meer doordrongen hoeft te worden van de invloed van reuma op je leven. Mooi hoe je ook de goede dingen ziet!
    enne mijn duimen voelen alweer wat beter, morgen weer een stukkie, het werkt verslavend! (en het moet af, mijn zus haar baby kan ieder moment geboren worden)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik geef ook altijd aan de collectanten, heb al heel veel respect voor het feit dat ze door weer en wind lopen.
    Ik kan mij voorstellen dat het heel moeilijk is om te accepteren dat het niet meer is wat het was.
    Reuma komt op alle leeftijden voor en ik kan mij voorstellen dat je baalt van de vooroordelen.
    Ik wens je vandaag een fijne dag!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ben even stil van je logje...

    ik geef ALTIJD aan collectanten aan de deur (al was het alleen maar omdat die mensen uit mooie overwegingen goed werk doen) maar ik zal deze keer wat extra aandacht geven aan reuma. Ik meen het....ben er een beetje stil van.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dag Lin,
    ik lees je verhaal en herken het! Het is zo lastig om met een lijf wat altijd tegenwerkt toch de leuke dingen te blijven zien. Maar echt er zijn heel veel dingen die je kunt doen. Ik zou het je niet durven zeggen als ik niet wist waar ik het over heb. Geef nooit op om in mogelijkheden te denken. Het brengt je tot ongekende hoogtes!
    Hartelijks,
    Makkie

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Bij ons in de familie is de ziekte van Bechtrev een sluiper... Ook een variant van reuma, ja. Voornamelijk bij de mannelijke kant van de familie, en dat maakt het wat dubbel bij ons. De vrouwelijke kant van de familie.
    Wij zien onze vaders, ooms, broers en opa te maken krijgen met deze pijnlijke vorm van reuma.
    Ik geef dus trouw! Ieder jaar weer!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Afgelopen week heb ik ook gecollecteerd voor het reumafonds omdat het onze deur ook niet voorbij is gegaan: De Chef is rijk bedeeld met meerdere vormen.
    Voor jou dus ook en voor nog velen anderen loop ik graag want het zou super zijn als er meer bekend wordt over reuma en er nog betere medicatie wordt ontwikkeld!
    (Ps: dat lettertype kan je zelf kiezen bij blogspot. Ga naar ontwerpen en dan 'geavanceerd' even zoeken en je kan je lettertype kiezen!)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik heb even bijgelezen en ben stil van wat je schrijft...je bent dapper en dat is al een hele stap!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Vanuit een ander pijnpunt lees ik je verhaal. Wat herkenbaar. Dit soort dingen kunnen je als een mes recht in je pijnlijke plek steken. Het is ook niet makkelijk om te accepteren, om steeds de goede kanten te blijven vinden terwijl een stukje pijn doet. Altijd. Niet altijd bewust en niet altijd even veel gelukkig, maar wel een pijn die er altijd is.

    Wees dus maar even van slag. Sta het jezelf maar even toe. Het is ook een (wrange) kans om weer even actief verdrietig te mogen zijn. Die sterke dagen komen daarna wel weer.

    Veel sterkte en steun gewenst.

    BeantwoordenVerwijderen

leuk dat je mijn blog hebt gelezen, laat je ook nog iets voor mij achter? liefs, Lin