En toen was het bijna 2011, een korte terugblik op 2010

Wat een bijzonder jaar was 2010.Dit jaar gaat het jaar in waarin ik weer contact kreeg met mijn ouders en broer en diens gezin, mijn schoonzusjes met hun mannen, er achter kwam dat ik eigenlijk de bijnaam Remi niet verdien want wat was de woonkamer gevuld met mensen die ik een warm hart toedraag en zij ons blijkbaar ook toen wij besloten te vieren dat wij 12 1/2 jaar getrouwd waren van de 22 jaar die wij samen zijn. Mensen die zich speciaal voor deze avond hun best hadden gedaan qua creativiteit, out-fit( mijn beste vriendin die ik alleen ken in spijkerbroek droeg nu ineens een rokje)

Het was leuk, gezellig, warm. Wij die nooit onze verjaardagen vieren, vierden dit dus wel en wat was het goed. Leuk om te zien dat de vrienden die elkaar niet kenden- behalve van naam- ook in het echt klikte. Dat de beide families het leuk vonden om elkaar weer te zien.

Het was een succes, de 27e november. Zo'n succes dat ik die altijd zo aanhikte tegen de decembermaand ineens merkte dat ik zin had in Kerst. Kerst, het ultieme familiefeest waarin de media en vele commercial mij altijd het gevoel gaven dat ik zo mislukt was als mens, dochter, vriendin, want wij vierden het altijd samen, wat goed was maar altijd met het gevoel dat het anders kon.Voor ons geen kerst met vrienden die de Kerst met hun eigen gezin vierden, of met hun familie of met onze eigen familie want dat was nooit gezellig, maar dit jaar was het anders. Kerstavond bij schoonzus, 1e kerstdag spontaan met dezelfde schoonzus en man, naar het strand waar de doggy's zo'n plezier hadden, 2e kerstdag spontaan borrelen bij vrienden wat supergezellig was en 's avonds samen heerlijk koken en daarna heerlijk in een boek met een gezellig muziekje op de achtergrond. En nu, nu is het 1 dag voor oud- en nieuw.

31 december brengen wij altijd door in de natuur aangezien ik bang ben voor vuurwerk en de doggy's niet en wat is er heerlijker om door het bos te lopen met je lief, ergens wat te drinken, warm te worden en dan op naar huis alwaar de doggy's zich heerlijk tegen je aan vleien, en wij rozig van de wandeling en warmte, proosten op het oude jaar en het nieuwe jaar verwelkomen. Dit vieren wij altijd bewust met zijn 2en, hoe vreemd dat ook mag klinken, maar dit is onze traditie sinds 7 1/2 jaar, sinds wij onszelf hondenbezitters mogen noemen en aan een goede traditie torn je niet. die houd je in stand ;-), alleen met het verschil dat dit jaar alles anders was. Mijn gezondheid is nog steeds niet je van het, maar mentaal is het een wereld van verschil en dat maakt alles anders. Dus 2011, ik ben er klaar voor.

Ik wens iedereen alle goeds en veel liefde, warmte, gezelligheid, geluk toe in 2011.

Waar voetbal al niet goed voor is...

Inmiddels heeft heel Nederland een kater te verwerken want Nederland mag zich geen wereldkampioen noemen maar Spanje. Terecht of onterecht, feit is wel dat ik de gehele avond aan mijn nagels heb zitten pielen.

maar daar wilde ik het nu net niet over hebben. De voetbalfinale heeft er mede voor gezorgd dat ik hoop begin te krijgen op een leuker spontaner contact met mijn ouders. Sinds de time-out van bijna 3 jaar die sinds eind maart is opgeheven en we elkaar 2x hebben gezien, is het contact nog weinig van spontaan. Er wordt nog niet echt gelachen en of lekker gekletst en gebeld voor zomaar een praatje ook niet. Ze zijn inmiddels 1 week terug van vakantie en zij hadden gebeld om door te geven dat ze er weer zijn. Ondanks dat mijn moeder ook nog verjaarde in die vakantie werd er niet ingegaan om daar nog aandacht aan te besteden dus werd het gesprek niet vervolgd met een afspraak.

Afgelopen zaterdag, de dag voor de grote finale en na een erg leuke avond met vrienden te hebben doorgebracht, had ik 's middags ineens de telefoon in mijn handen en had ik mijn vader aan de telefoon. Bijna 35 min. lang hadden we een leuk contact waarbij er gelachen werd, gepraat over het voetbal, over onze kansen ed, en hebben we een bijna date om een keer hun kant op te komen om te wandelen met de doggy's.

Blij zei ik tegen Lief dat dit leuk was, een leuk telefoongesprek met mijn vader en dat 35 !!! minuten lang. De glimlach verdween niet meer van mijn gezicht die dag. het voelde zo fijn! Zou het dan toch weer gaan lopen?!

Hoe een mens ineens van voetbal kan houden...

Tja, ik had het al eens eerder geschreven dat ik deze maand zo genoot van de Engelse detectives als er een voetbalwedstrijd werd gespeeld maar ja, toen waren het nog gewoon de poule wedstrijden. Niet zo heel erg boeiend maar ja, je kijkt mee. Om vervolgens Oranje ook nog de 1/8 finale te zien winnen. Zo ver waren ze nog niet gekomen, dus ook de 1/4 finale gekeken en toen ineens kwam het over mij heen: de oranje gekte: schreeuwen 's avonds met vrienden gekeken wie onze tegenstander zo worden: Ghana of Uruguay alwaar het de laatste minuten nog spannend werd met de handsbal van Suarez en de gemiste penalty van Ghana.

Van buurjongen de dubbele buddies van de COOP teruggekregen die ik/wij zo trouw voor hem en zijn jongere broertje hadden gespaard en die ik nu voor het serrehek heb hangen en iedere keer als er een doelpunt door Oranje was gescoord er in knijpen en dan dat OLE, OLE, OLE horen en HET IS STIL AAN DE OVERKANT. Zo leuk om weer kind te zijn.

Vervolgens de 1/2 finale die 's avonds werd gespeeld en ja hoor: we spelen de finale!! Vervolgens werd onze hele straat gek en kwam buurjongen bij ons de wedstrijd analyseren die ook 's middags al was geweest met de vraag met hoeveel er gewonnen zou worden.

Wie o wie zou ons van de titel kunnen afhouden: Duitsland of Spanje? Dus gisterenavond weer gekeken en gezien hoe snel Spanje rondspeelt, elkaar passes toespeelt die rijp leken te zijn voor een doelpunt.

Zondag zullen we het weten! en de detectives? die wachten netjes op de recorder dus die gaan we gewoon op een later tijdstip kijken. Vanavond relaxen op het strand. Lief heeft trek in spareribs, die wil dus ergens zijn tanden inzetten.

Ik zeg: we worden wereldkampioen aangezien wij doelpunten kunnen maken. Spanje had het met veel meer dan 1-0 kunnen afmaken sprak ik als deskundige die ineens weet heeft van een corner, ingooi, gele kaarten ed... wie had dat ooit gedacht? ik niet hahah

Een 'lease' dochter

Sinds ik overblijfjuf ben en dat nog 1 week doe voordat de schoolvakantie begint heb ik leuk contact met kinderen. de hamvraag is dan ook vaak: van wie ben jij de moeder? sommige kinderen die overblijven wonen in mijn wijk en die beantwoorden de vraag direct: van de hondjes! Van de hondjes? Ik heb toch geen staart? en dan is het hard lachen want een juf met een staart dat kan natuurlijk niet.

2 weken geleden ben ik herkend door een buurmeisje van net 7. Zelf ook een hond maar die is te groot maar die 2 van ons, tja daar is ze dus helemaal verliefd op. Ik ben 1x met haar opgelopen toen we tegelijkertijd dezelfde kant opliepen. Sinds die tijd is het vaste prik dat ze meegaat met de uitlaatronde van zo 1/2 1 op de woensdagmiddag. Helemaal trots als ze een hondje vast mag houden en dat hij naar haar luistert.

Nu is het al een aantal dagen lekker weer, gratis en voor niets maar voor zwarte hondjes is het al gauw te warm. Geen probleem, een plas waar zij zo in kunnen lopen is snel gevonden en samen met een 7 jarige in het water staan is dan ook veel spannender en leuker dan dat het vrouwtje snoepjes in het water gooit. Heel lief vroeg ze of mee naar binnen mocht om dan nog even met ze te kroelen. Het was zo leuk dat het ineens al kwart voor 5 was( haar moeder wist natuurlijk wel dat ze bij mij was) en dat betekent dat baasje thuis zou komen en er nog een wandeling zou volgen.

Nu hebben de hondjes dus een echte fan, die deze week iedere dag zo tegen 1/2 5 aanbelt, met hun kroelt en speelt en dan met lief meeloopt. de woensdagmiddag is echter onze middag. Dan wordt ze afgezet door moeders en kletst, lacht en drinkt wat en dan gaan we op pad. Nu zag ik altijd al van alles maar een 7 jarige ziet nog veel meer, hele andere dingen.

Gisteren wist ze mij te vertellen dat ze verdriet had. Hoezoe? straks ga ik met vakantie en dan zie ik de hondjes en jou niet meer. Tuurlijk wel, je komt toch weer terug? Jaaaaah, maar ik ben dan 2 weken weg. Straks weten ze niet meer wie ik ben en daar kan ik nu al verdriet over hebben. Ze vergeten je echt niet. Ze hoeven je maar te zien en dan staan ze je al te begroeten met enthousiast kwispelende staarten. Dat doen ze echt niet bij iedereen hoor. als je maar weet dat ik straks elke dag bij jouw kom als ik terug kom. Vind je dat niet vervelend voor je moeder? Nee, want die is dan toch aan het werk en zo heb ik van de zomer een 'lease' dochter. een aandoenlijk meisje van 7 die als ze ons ziet, aan komt steppen en dan al roept: Joe hoei( we zouden haar eens niet kunnen zien) en dan met een stralende lach zegt: tot morgen! Ik hoor haar geheimpjes, haar lach. Het is zo leuk om de wereld vanuit een 7 jarige te bekijken. Gewoon een cadeautje, deze Isa.

En ik maakte mij zorgen over hoe ik de 6 weken zonder mijn activiteiten diende te vulllen. Lol, het leven blijft je verrassen.

Het is het momenteel even niet

en dan doel ik op het bloggen (teveel aan het hoofd dus schrijven lukt niet echt), het tv aanbod ( hoewel met het WK, er iedere avond een goede detective is dus dat kan het ook niet zijn), lezen ( en dat terwijl het de maand is van het spannende boek, 1 van mijn favoriete genres op leesgebied maar geen tijd), contacten ( in geen tijden zoveel mensen gesproken en gezien),altijd leuk en gezellig, kan het dus ook niet zijn), relatie ( nog steeds gelukkig getrouwd, dank u), op het weer wat altijd direct een wisselwerking heeft op het lijf (hoe vaak ik al niet heb verzucht dat ik wel bij de KNMI kan gaan werken als zijnde de nieuwe voorlichter: " kunt u zichzelf rekenen tot de vele reumapatiënten die Nederland rijk is, weet dan dat vandaag niet de dag is waarop u veel van uwzelf kan en mag vergen zonder daar de rekening morgen voor gepresenteerd krijgen" alla het is slecht weer voor de mensen met hooikoorts. het zogeheten pollennieuws. Het heeft als voordeel dat ik ook direct de vraag der vragen: wat doe jij nu zoal de gehele dag?! direct kan terugkaatsen dat ik dagelijks te horen ben op radio en tv. O,bij het idee alleen al, krijg ik al de kriebels....zou dit dan de reden zijn dat het momenteel even niets is met mij...

kortom uit het bovenstaande kunt u aflezen dat het in huize linnepins momenteel niet loopt en wat eraan schort? geen idee.. toch weer teveel in het hoofd doordat ik veel aan het hoofd heb?! Mmm,of toch nog steeds de never ending story van alles willen maar niet kunnen?!. Wel weet ik dat er momenteel niet echt veel uit mijn handen kom en dat ik tijd tekort kom en dat voelt niet goed. Sterker nog, ik die niet echt van winkelen houd heb van de week emo-geshopt en ik hoef maar 1 ding terug te brengen van de 5 kledingstukken die ik heb gekocht. Ik heb zowaar een jurkje gescoord, uiteraard wel met een zomerlegging eronder want benen voor een jurkje au naturel bezit ik helaas niet, zoals ook niet de rust om er elke dag een log uit te krijgen. Zou ik dan toch te weinig meemaken?!

Kriebels

Inmiddels ben ik alweer 1 week 1 jaar ouder jaja en wat kan er een hoop veranderen in 1 jaar, in 1 maand, en in 1 week. Mij zal je niet meer horen zeggen dat lief en ik goed weer hebben in mei, hoewel we hebben nog 1 week samen vrij( hoop doet leven), want wat was het koud en regenachtig. Ik las ergens de kreet: wie heeft de herfst aangezet? want zo voelde het echt. Wel heel apart dat lief en ik een soort van voorjaarsschoonmaak hielden: kledingkast uitgemest, en opnieuw geordend, alle ordners opgeruimd waarin ik ook mijn cv tegenkwam.

Een Curriculum vitae, vanwege een sollicitatie nadat ik werd ontslagen voor een onwijs gave baan die ik jammer genoeg niet kreeg. Waarschijnlijk maar goed ook want daarna kreeg ik een reuma-aanval die er niet om loog en diende ik in te zien dat werken met zo'n grillig lijf gekkenwerk is. Maar het hoofd wil wel, maar het lichaam wil niet. Het is en en blijft een pijnplek, een open zenuw. Ook al ben ik nu 42 lentes jong, het went niet om te zeggen als de vraag der vragen gesteld wordt: en wat voor werk doe jij nu? of de reactie: ooo, wat saai, de gehele dag thuis. Nu ben ik nooit een gehele dag thuis daar zorgen de doggy's wel voor maar het komt wel vaak voor dat ik thuis ben ja. Ik werk niet buitenhuis, want mijn man heeft zo'n goede baan dat ik niet hoef te werken, maar ik werk hard want ziek zijn is hard werken. Dat ik vaak moe ben en altijd pijn heb is ook iets wat niet valt uit te leggen.

Maar toch door die CV, ging het kriebelen. Nu kriebelt het al heel lang sinds ik ander vrijwilligerswerk heb: TSO begeleidster en mantelzorgen voor schoonmoeders en andere leuke vrouwen die in het verzorgingshuis wonen want deep down zou ik willen studeren, een opleiding volgen zodat ik zinvoller mijn dag invul, of een webwinkel voor mijn gehaakte petten. Kortom, ik heb de kriebels... wat wil ik met de rest van mijn leven?!

Wat wil jij met de rest van je leven?! Ik lees het graag,

Wennen

aan een nieuwe maand waarin ik verjaar, lief verjaart en waarin we vieren dat we 12 jaar geleden officieel Ja tegen elkaar gezegd hebben en het is de maand waarin we elkaar tegen het lijf liepen 22 jaar  terug, vandaar dat deze maand voor ons heel speciaal is hahaha. BTW, dat ja zeggen, dat zeg ik nog elke dag. Elke dag ben ik blij als lief weer thuiskomt, want zo vanzelfsprekend is dat niet. Van de week las ik wederom dat er een ongeluk was gebeurd en vernam ik van vrienden dat de liefde op is, althans het boek is uit zoals hij dat verwoorde tegen lief. 


Alleen deze maand begint niet goed qua weer. Wat is het koud en regenachtig, bah. Na regelmatig te hebben genoten van het zonnetje en ik mij goed voelde, kon ik vanmorgen weer op zoek naar sokken en voel ik mij niet echt jofel. Hoe snel denk ik al niet dat ik heel wat ben als de zon schijnt, te snel dus :-(

Anderzijds heeft het ook wel wat om weer in de regen te lopen maar niet elke ronde en ook niet elke dag. De doggy's vinden dat ook niets, zeker de oudste niet. Zie hiernaast vader ( de voorste) en zoonlief ( die net iets groter is dan paps).  Tja, je bent een Markiesje of niet en dus kijkt hij je aan met een blik van hallo, het is hondenweer en dan dien ik naar buiten te gaan?!  De jongste maakt het niets uit, weer of geen weer, het is altijd zijn dag waarin hij de buitenwereld begroet alsof het iedere x de 1e x is. Zo aandoenlijk enthousiast. 


Daarbij is het Meivakantie en dat houdt in dat ik overal vrij van heb en heb ik ineens weer alle tijd van de wereld, niet te hoeven denken:"O, het is dinsdag en om die tijd dien ik daar te zijn, of zoals op de donderdag vroeger dan normaal op te staan"  hoewel het lichaam bepaalt hoe laat het iedere keer weer is, want dat is en blijft elke dag een verrassing waardoor ik meestal achter de feiten aanloop en een race tegen de klok heb. 


Wennen dus aan een lege agenda maar het echte vakantiegevoel heb ik (nog) niet, dat krijg ik altijd pas als lief ook vrij is en dat duurt nog 1 week en dan zijn we 2 weken samen. Heerlijk! Kan ik nu al van genieten.


Kortom de komende week wordt het wennen aan weer de tijd voor mijzelf hebben. Mogelijk komt dan eindelijk die leuke trui af die ik aan het breien ben en kan ik de laptop ontdoen van alle overbodige mails, bestanden, foto's branden in de hoop dat die dan wat minder kuren heeft anders wordt het tijd voor een nieuwe. Ook wel gaaf maar dan wil ik echt niets kwijt raken dus al met al komt deze week wel vol.


Het wordt alleen even wennen.

Geluk

Wat is nu precies geluk en wat verstaat men onder geluk? Wanneer voelt een mens zich nu echt gelukkig of ervaart die geluk? Zomaar wat gedachtes die al sinds de ontmoeting met mijn ouders door mijn hoofd gaat. Ben ik gelukkiger nu ik ze weer heb gezien, draagt die ontmoeting en de 2e afspraak bij aan mijn geluk? Wat is geluk eigenlijk? Gelukkig( jaja, een heuse woordspeling in deze) las ik een stukje van Roos Vonk over geluk.

Volgens Roos Vonk zijn er drie hoofdfactoren die het gevoel van geluk veroorzaken:
Het A-B-C van geluk:
A. Autonomie: De vrijheid hebben om onze eigen keuzes te maken. eens. Als ik mijzelf ongelukkig voel, dan heeft dat vaak te maken met zaken waarbij ikzelf niet in control was, zaken die buiten mijzelf hebben plaatsgevonden zoals ziek worden... dat heeft geen mens in de hand dat ik daardoor mijn baan kwijtraakte droeg niet bij aan een geluksgevoel.
B. Betrokkenheid: Ons verbonden weten met andere mensen. eens.Niets heerlijker om met vrienden of lief iets leuks te ondernemen of samen te zijn. Zelfs in de korte tijd dat ik blog ervaar ik dit. De herkenning, het leesplezier, de reacties is een fijn gevoel naast de contacten in het 'echte' leven.
C. Competentie: Het gevoel goed te zijn in wat we doen. eens zoals het opnieuw ontdekken dat ik geduld heb om te haken en breien.

Van deze drie is betrokkenheid de belangrijkste. In het onderzoek van Vonk kozen 4000 deelnemers uit dertig mogelijkheden die dingen die hen het gelukkigst zouden maken. Dat leidde tot de volgende top 10:

1. Het gevoel dat iemand van je houdt
2. Het gevoel dat jij van iemand houdt
3. Een goed gesprek met een vriend
4. Het gevoel dat je echt contact hebt met iemand
5. Een compliment of blijk van waardering
6. Mooi weer of in de natuur zijn
7. Luisteren naar mooie muziek
8. Knuffelen (met volwassene, kind, dier)
9. Erin slagen een lastig probleem op te lossen
10.Goede seks of een aankoop die precies is wat je zocht.

Volgens dit lijstje zou ik mijzelf dus vandaag extra gelukkig kunnen voelen, want
* er wordt van mij gehouden
* ik houd van lief
* zojuist nog een goed gesprek gehad waardoor
* er echt contact was
* ik was en in de natuur en ik liep in het zonnetje

de overige zaken komen ook wel aan bod, zeker het knuffelen met de doggy's als ik zo lekker in de zon ga zitten. Stel je voor: 1 op schoot en de ander in het holletje van mijn benen. Of ik nog een boek erbij pak is een ?

Ik vind alleen nr 10 een vreemde: hoe kan je nu goede sex vergelijken met een aankoop ;-)?!

Ergens ben ik wel blij of zelfs wel gelukkig van dit lijstje want nu in de aanloop van moederdag word ik altijd een beetje weemoedig van al die zoetige, liefelijke plaatjes die in de folders staat en alle overige reclames. Doordat ik dit jaar de dag erna verjaar, en niet echt een verjaardagsvierder ben, leek het mij een leuk idee om schoonmoeders te verrassen met het feit dat ik al met lief en zijn 2 zussen heb geregeld dat we daar kan borrelen in de serre. Zij gelukkig, ik gelukkig :-D.

Mijn motto was en is dat een onvervuld verlangen geen vervuld leven in de weg hoeft te staan en ik heb wat onvervulde verlangens helaas. Een andere mooie zin vind ik: Loslaten van een gemis betekent vooral het verzet opgeven tegen de situatie zoals hij is. Ergens vind ik moeder-en vaderdag commerciële dagen, dagen die bedacht zijn, want als je jezelf moeder of vader kan noemen, is dat al een kado op zich. En sommige mensen ervaren het als gewoon, als iets vanzelfsprekends maar een kado is dat nooit. Het is een kado als je kan zeggen dat een goede band met je ouders hebt of andere leden van de familie. Nav mijn logs en andere logs weet ik dat ik ook daar niet alleen in sta en maakt dat ik mij daar minder alleen in voel.

En dan ook nog een hoge score op het lijstje van Roos Vonk, tja, dan ben ik eigenlijk best een gelukkig mens, al heb ik dan niet alles wat ik zelf als geluk ervaar: een goede gezondheid, werk, kinderen. Mogelijk ben ik dan toch in staat om het los te laten, zoals de 2e mooie zin luidt.

Geluk is de kunst om een mooi boeket te maken van de bloemen die je hebt en dan heb ik iedere dag een mooi boeket. Alleen niet vergeten om het water te geven, maw zorgen dat ik iedere dag mijn eigen bloemen zie en blijf zien. En zorgen voor licht, het is vandaag en morgen wederom een zonnige dag. Heerlijk, zo ook de vrije dag die ik morgen heb, kan ik lekker tijd aan mijn hobby's kwijten naast het HH. Ik heb mijn breiwerk al een tijd niet in handen gehad dus daar komt verandering in...

Nee, het was niet zo als in spoorloos

Als zijnde dat we elkaar snikkend in de armen vielen, dat was niet het geval.De gehele dag had ik dus al hoofdpijn en in mijn buik zat een knoop en ik was niet te genieten tegen manlief. Verder had niemand er last van meen ik...

Op het moment dat ik aanbelde in hun nieuwe woning die ik dus nog niet had gezien, deed mijn vader open en regelde meteen de rondleiding. Dat vond ik wel raar want normaal gesproken doe je dat neem ik aan met zijn 2en, dus ik kreeg het idee dat mijn moeder er niet was. Die bleek echter druk doende in de keuken bezig te zijn toen we dus de woonkamer inkwamen. Dat was dus duidelijk een situatie van invullen in optima forma oftewel aannames.

Vervolgens gingen we zitten en werd er gedaan alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. De laatste wetenswaardigheden werden uitgewisseld. Ik had soms de neiging om te willen zeggen moeten we het niet ergens over hebben, maar besloot tegelijkertijd wijselijk mijn mond te houden uit angst dit te bederven. Ik vond ze aandoenlijk in hun manier van doen; ook duidelijk nerveus, wel trots op de woning, dol op het nieuwe katje en eigenlijk gewoon zoals ze altijd waren.

Het werd laat als je bedenkt dat we er om 19.30 waren en om 23.00 weggingen. Pas toen durfde ik het aan om te zeggen nu is het dus jullie beurt om onze kant uit te komen als variant op kom eerst maar eens hier naar toe dus een 2e afspraak werd geregeld waarna ik dus volgens lief heel aarzelend en zoekend naar woorden vroeg of we het niet nog ergens over moesten hebben?! Nee, hoor het is goed zo. Zand erover, we beginnen overnieuw.

In de auto kwamen de tranen. Of ik ooit te weten kom of hen een poging mijn kant op zouden tonen, dat zal ik dus nooit te weten komen maar indachtig een van de laatste keren dat ik dus 'moeilijk' deed, had te maken met het gegeven dat ik altijd de 1e was die belde, tja ouders komen op een leeftijd dat de kinderen er voor hen dienen te zijn. Toen was hij 62 en zij 60. Inmiddels zijn ze 64 en 62 en ik vond ze ouder dan ik had gedacht.

Ik vermoed dat als je alles loslaat waar je op hoopt en verwacht, je uiteindelijk dus ook niet wordt teleurgesteld want echt betrokken en geïnteresseerd in ons wel en wee zijn ze nooit geweest dus dat er geen vraag aan ons is gesteld past in dat plaatje. Waarom blijft dat toch zeer doen? Is dat echt omdat ik mij dan anders niet voel gezien en gehoord? Desondanks hadden ze hun best gedaan door wat lekkers bij de koffie/thee te hebben, er kwamen toastjes op tafe. Lief vond wel dat ze hun best deden en ergens blijft er dan toch knagen dat er geen belangstellende geinteresseerde vraag werd gesteld. Als ik dat kan loslaten of niet meer verwacht is er eigenlijk niets mis met het contact. Zal ik het dan ooit nog eens leren?!

Hoe is jullie relatie met ouders?

Ouders en verwachtingen, hoe laat je los?!

Vanavond na bijna 3 jaar, zie ik mijn ouders weer na ze 2x telefonisch gesproken te hebben. Sinds de gebeurtenissen in Haiti, en andere schokkende zaken die mijn deur niet voorbij gingen en als hoogtepunt dat we 2x werden opgeroepen toen schoonmoeders in het zh lag,  besef(te) ik des te meer dat niemand weet hoe lang men nog heeft en waar  het nu in dit leven om gaat. Naast dat je dat leven zo goed mogelijk en naar eigen kunnen invulling geeft en leeft, is familie daar een zeer basaal onderdeel van. Het eerste contact met mijn moeder ging zoals altijd over niets. We hadden het over de kat. Stel je voor: ik bel, de telefoon gaat over, de ander noemt zijn naam. Ik noem mijn naam en vraag hoe het gaat. Goed, en we hebben een kat. Een kat? Ja, het was toch wel erg stil. Er waren vroeger altijd katten in mijn ouderlijk huis dus verder gepraat over de kat. Totdat ik een moeilijkere vraag stelde waarom ik nu wel een reactie kreeg op mijn toenaderingspoging en de hoorn werd doorgegeven aan mijn vader. Waarom nu wel en niet 1 jaar geleden weet ik niet. Het klonk een beetje alsof het niet meer dan normaal was om nu ook weer contact met hen te hebben, zeker nu broerlief en ik elkaar ook weer spraken en zagen. Dus waarom dan ook niet met hen?! Kom eerst maar eens deze kant op was het antwoord dat ik kreeg hoe nu verder. Dat gebeurt dus vanavond.

Ik ben de oudste van 2, en heb daardoor ook altijd de wijste dienen te zijn thuis. Of dat mijn rol had moeten zijn is een groot ?. Ik denk zelf van niet, maar dat is zo gegroeid. Daardoor deed het ook zo'n pijn dat op het moment dat mijn ouders grootouders werden door broerlief, ik niet meer meetelde. Alsof je bestaansrecht is gebaseerd op wat je voortbrengt zowel in overdrachtelijke zin als in figuurlijke zin... want broerlief heeft ook nog een goede baan, waar ze over kunnen opscheppen. De verbazing was groot toen ik aangaf verbaasd te zijn over het feit dat ik geen uitnodiging kreeg toen mijn vader met de VUT ging want wat moest ik daar nu doen? Broerlief nam vrouw en kind mee, en ik snapte toch wel dat honden niet welkom waren. Alsof de honden mijn kinderen zijn... iedereen die mij kent, weet dat de honden erg belangrijk voor mij zijn, maar dat ze er niet zijn gekomen als vervanging voor de niet geboren kinderen. Het idee alleen al... hoe vaak lotgenoten en ik ook te horen hebben gekregen dat als men hoorde dat er geen kinderen zouden komen, dan neem je toch een hond?! Alsof die de pijn en het gemis goed kunnen maken... maar goed dat is een ander onderwerp. Mensen die mijn blogs lezen weten ook al beter :-D. De honden zouden niet meegaan naar het VUT feestje, dat snapte ik echt wel, maar die zouden die middag dan een paar uur alleen zijn. Tja, en wat moest hij dan wel over mij zeggen?  Dit is mijn oudste, en die doet niets en kan niets, want die is ziek en heeft daarnaast ook geen kinderen. Ik voel mij net als toen zo klein en nietzeggend bij die herinnering aan de woorden. Hoe kwetsend ze beiden wel niet waren, hebben ze nooit begrepen.

Wat kan iemand over mij zeggen? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn, maar wel volgens de mensen die ooit blij geweest waren toen ik op de wereld kwam, nu bijna 42 jaar geleden. En die ik nu uit eigen vrije wil weer ga opzoeken. De afgelopen dagen ben ik dan ook niet mijzelf. Ik ben mijzelf niet en al die jaren nooit geweest zongen Acda en de Munnik hun liedje naar de 1e plaats in de top 40.

Zoals eerder gezegd: ik ben het oudste kind van die 2 mensen die ik mijn ouders mag noemen en van wie ik mag verwachten dat ze mij nemen zoals ik ben. Ik ben bang dat het contact alleen bestaansrecht heeft als ik hen neem wie zij zijn en mijn verwachtingen en hoop loslaat. Het vreemde is ook wel dat het in die 3 jaar zonder hen het leven gewoon doorging. In eerste instantie was ik blij, nu voel ik mij echter bang. Bang dat ik wederom tegenval, bang dat ik wederom word teleurgesteld. Gaat mijn hart zingen van het idee dat ik ze vanavond ga zien? Niet echt, maar is dat een reden om het niet te doen? Ik weet het niet.

 Ik weet wel dat ik deze situatie ook niet langer wilde... ik voelde mij een wees terwijl ik dat helemaal nog niet ben. Kan ik de verwachting loslaten dat  ik een band krijg met deze 2 mensen met wie ik echter alleen de achternaam deel? Of dien ik inderdaad genoegen te nemen met dat wat er is? Namelijk niets.... alleen met elkaar verbonden door het feit dat je inderdaad die achternaam deelt.  Niet zo vreemd dat ik al 2 dagen forse hoofdpijn heb... ik breek mijn hoofd er al over sinds de dinsdag nadert. Zucht, was het maar alvast woensdag...

Doe de dingen waar je hart van gaan zingen

kreeg ik ooit als opdracht mee omdat ik teveel in mijn hoofd zit. Tja, niet voor niets was mijn nickname in het begin denkertje en heet mijn blog Lin(nepins) overdenkingen over ... ik denk te veel. Hoe je vanuit je hoofd beter in je lichaam komt of bij je gevoel, daarin ben ik nog een leerling in de 1e klas. Mogelijk omdat dat lichaam altijd pijn doet vanwege de 2 soorten reuma. De beste tip die ik ooit van de reumatoloog en de fysiotherapeut kreeg was om te gaan lopen. Idee een 10, uitvoering een 0, want ga er maar aanstaan om jezelf iedere dag te motiveren om te gaan lopen. Daarbij was ik o zo onzichtbaar toen ik alleen liep. Niemand die mij groette ook al lachte ik vriendelijk en groette ik hen wel. Zo beleefd ben ik wel.

Dat is o.a de reden dat ik graag een hondje wilde omdat ik dan een stok achter de deur heb en ook niet onbelangrijk ik mij weer nuttig voel, want ik ben weer nodig. Ik word gemist als ik er even niet ben, dan word ik begroet alsof ik jaren ben weg geweest. Ondanks dat lief ook erg blij is met mij en ik met hem, is het met dieren toch anders ;-).

En nu, nu ben ik o zo blij ben dat ik dmv de hondjes iedere dag buiten kom. Zin of geen zin, het feit blijft dat ik nooit zoveel geleerd zou hebben  van de natuur als sinds ik ieder seizoen buiten loop. Nu het echt lente is, loopt alles uit, de vogels zingen iedere dag naar hartenlust, ik zie de zwanen waarvan het vrouwtje al op haar nest zit, ik zie de eenden, ik zie de lammetjes. Ik zie het polderlandschap waar ik iedere dag loop elke dag anders,want het weer is anders, de wind is anders, de luchten zijn anders, de geur is anders. Ikzelf ben ook anders. Ik, die nooit goed kan stilzitten, ga nu gerust even in het gras zitten en gewoon zijn en genieten. Heel soms doe ik dat ook in de herfst of in de winter maar dan wordt het al snel te koud en verlang ik naar een kop thee die ik dan al genietend van de geur en warmte mij aan laaf.

Of mijn hart dan ook gaat zingen? Ik geloof het wel, nee ik weet het wel zeker want ik kom eigenlijk altijd wel opgeladen terug Ook beginnen er plannen te borrelen. Sinds oktober is mijn (sociale) leven erg veranderd. Waren lief en ik vrijwel altijd samen, waar ik mij niet altijd even goed bij voelde hoe goed lief en ik ook hebben, ik ben er achter gekomen dat ik toch meer open ben gaan staan voor mensen dan ik daarvoor deed. Ik ben geïnteresseerd in wat mensen beweegt, hoe zij in het leven staan. Waar zij van genieten, wat hun hart doet zingen. En dat voelt goed, vind ik fijn, geniet ik van. Zo heb ik nu regelmatiger afspraken met vriendinnen/kennissen die mogelijk wel een vriendin kunnen worden. Hebben wij weer regelmatiger mensen over de vloer die komen eten/borrelen waardoor het leven ook aan kleur wint.

Ook ben ik ander vrijwilligerswerk gaan doen naast dat ik vaker naar het verzorgingshuis ga ( zie vorige blog).  Was ik altijd actief bij patiëntenverenigingen, nu kies ik bewust voor contact met kinderen en  help ik tegenwoordig op de basisschool hier vlakbij alwaar ik mijn buurkinderen zie. Ik geniet daarvan, daar gaat mijn hart echt van zingen: van het vertrouwen van die kinderen, hun onbevangenheid. Ik verbaas en verwonder mij regelmatig. Ik ben ook aan het onderzoeken of ik mogelijk weer iets zou kunnen gaan leren in die richting. Tenslotte word ik pas 42 ;-) maar ik dien rekening te houden met mijn onmogelijkheden, want helaas, beter worden zit er niet in.... maar ik kom wel meer uit mijn hoofd en daar heeft het bloggen zeer zeker aan bijgedragen, ook de blogs waar ik regelmatig even langswaai en mij verbaas over het gemak waarmee sommigen iedere dag bloggen.... eer ik zover ben.... maar ach, zo blijft er altijd nog te wensen over.

Wat moet, dat moet... of denken/vinden wij dat maar?

1e paasdag. Een lekker ontbijt, fijne gesprekken gedurende de wandeling met de doggy's, en dan op naar het verzorgingshuis waar schoonmoeders weer verblijft na bijna 4 weken in het ZH te hebben gelegen. Wat opvalt bij aankomst is de hoeveelheid aan mogelijkheden om de auto te kunnen parkeren. Op bezoek gaan met Pasen is lang niet zo populair als met de Kerst, helaas.

De hondjes worden weer hartelijk begroet door de dame die op dezelfde gang woont als schoonmoeders. Iedere keer als ik het gebouw betreed, voel ik mij down worden, ondanks de blijdschap van de dame om ons weer te zien. Het wordt bijna traditie om bij haar langs te gaan als wij een bezoek brengen aan liefs moeder. Ze vertrouwt ons toe dat ze zich erop verheugt dat ze de hondjes weer kan begroeten en mee kan kroelen, iets wat beiden zich ook flink laten aanleunen, want tja, zelf altijd honden gehad hebbende, is het een groot verdriet dat ze haar eigen honden niet meer heeft. Die konden  niet mee toen dit huis haar thuis werd. Daarbij vertelt ze dat ze niemand meer heeft, iets wat ik al wist maar iedere keer doe ik alsof ik dit voor de 1e keer hoor zodat ze het verhaal gewoon weer kan vertellen...

We nemen afscheid en vinden moeders nog op bed. Waarom ze op bed ligt, weet ze zelf niet en op de vraag of ze er dan uit wil krijgen we als antwoord: Ja natuurlijk. Kan je het zelf vraagt lief of zal ik je helpen? Help mij maar en zonder enige gene geeft ze zich over aan de helpende handen van lief die ze ook nog complimenteert dat hij het maar handig doet. Die reageert zoals altijd: Ach mam, het heeft toch zijn nut dat ik in de verzorging heb gewerkt he. Nu heb je er profijt van. Ik sla ze gade en voel vertedering en gene tegelijk. In deze vrouw herken ik weinig van de trotse vrouw die schoonmoeders altijd was. In de 22 jaar dat ik haar nu ken, is het mogelijk 3x voorgekomen dat ze hulp aannam. Zelluf doen, waren vast haar 1e woorden die ze sprak. 85 is ze nu en ze is moe. Levensmoe of moe van alle veranderingen van de afgelopen tijd: ziekenhuis in en uit, nu weer in het ritme komen van het huis? Ze weet het zelf niet.

In de tijd dat lief haar helpt, zet ik thee. Ze begroet mij met een kus en vraagt belangstellend naar hoe wij de ochtend en voormiddag hebben doorgemaakt. Ze huivert zichtbaar als wij vertellen dat we in de stromende regen hebben gelopen en kan zich niet voorstellen dat wij daarvan hebben genoten. Haar ogen lichten op als beide dochters met partners even achter elkaar binnenkomen en zelfs 1 van haar 2 kleinkinderen is erbij. Ze geniet zichtbaar, haar ogen glinsteren. Of ze zin heeft om naar de serre te gaan om wat te drinken? ja gezellig is het antwoord.

Onze bestelling wordt opgenomen. Op de vraag wat ze wil drinken zegt ze al genietend van het vooruitzicht: een portje; iets wat ze niet krijgt van haar dochters want is dat wel verstandig? Ze krijgt ipv een portje een advocaatje met slagroom, wat ze achter elkaar naar binnen lepelt. Eten wil ze niet, maar dit is in 3 tellen naar binnen wordt er verzucht.

Bij het afscheid horen wij dat ze ook om sigaretten heeft gevraagd. Ook dat wordt niet gekocht. Mam, een week geleden lag je nog aan de beademing. Wat vind jij er nu van Lin? Tja, als ze dat nu lekker vindt is mijn reactie. Wie ben ik om haar dat te verbieden? Ja maar Lin, straks ligt ze weer in het ZH of blijft ze erin!

"s avonds tijdens de maaltijd en erna praten lief en ik erover.  Ik geef aan dat ik heel goed begrijp dat zij hun moeder lang bij zich willen houden, want ze is een lieve (schoon)moeder maar kan je iemand dwingen om te blijven leven? Niemand kan haar kan dwingen om te eten. Ze moet aansterken dat vinden de mensen van de verzorging ook maar als je niet kan eten word je ook niet geholpen, of gestimuleerd als je aangeeft dat je geen trek hebt. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. het is hun werk, niet hun (schoon)moeder alhoewel zou je willen dat je moeder zo leeft. Ik kan haar nog niet missen hoor, ze is wel mijn moeder,  hoorden wij vanmiddag.  Dat ze zou moeten aansterken ben ik met hen eens, maar moet dat tegen haar wil? Niemand kan haar dwingen om te eten als ze geen trek heeft, maar stimuleren is wel een optie. Anderzijds, ze is niet lekker, ze heeft ook aangegeven dat ze er geen zin meer in heeft en dat haar grootste angst is dat ze alleen sterft.

Het lieve mens is 85, proeft en smaakt niets meer, heeft op haar 73e een hersenbloeding gehad waar ze redelijk goed is uitgekomen. Toen had ze er al niet meer kunnen zijn. Kan je van iemand verwachten dat ze moet blijven leven als de fut eruit is? Beiden zien we dat ze op is, moe is, maar dat ze nog van kleine dingen geniet zoals een portje cq advocaatje en gezelschap. Kunnen we dat niet gewoon regelen,desnoods tijdens het eten? Dat gebeurde in het ZH ook. In het huis is er geen tijd voor om bij de mensen te gaan zitten en ze aan te moedigen tijdens het eten? Wij samen genieten toch ook van het samen eten? Niemand eet graag alleen. Ik hoor ook voor het eerst dat ze ondervoed het ZH is ingegaan. Ondervoed?! en dat in onze verzorgingstaat?! ANNO 2010.  Waar zijn we mee bezig?

Nu heeft schoonmoeders nog 3 kinderen, de dame op haar gang niet. Wij niet. Wie maakt zich straks druk om ons? Zo zou ik zelf ook niet oud willen worden. Het boezemt mij angst in. Lief is nu naar moeders om te kijken of ze echt niet eet. Tot zijn verrassing eet ze de gehele maaltijd en zelfs nog het bakje griesmeelpudding dat hij heeft gemaakt. Goed gezelschap doet dus eten...ik ga dinsdag en woensdag, niet omdat ze van mij 90 dient te worden, maar omdat ik nog van haar gezelschap wil genieten en de dame op haar gang wil verrassen dat ze weer met de doggy's kan kroelen.

Voorjaarsmoe/zijn???

Voorjaarsmoe kan ik niet zijn want het voorjaar schijnt wel te zijn verdwenen, maar ondanks dat ben ik moe, moe en moe. Zou het te maken kunnen hebben met het feit dat ik even aan het zonnetje heb mogen ruiken en dat  het nu lijkt alsof de herfst weer is begonnen? Ik heb geen idee, wel weet ik dat ik dit niets vind: het moezijn, het lopen in de regen, en het ergste met mijzelf geen raad weten. Ineens geniet ik niet meer van het buitenlopen, ik wil zo snel mogelijk weer thuis kunnen zijn met een kop thee.

Als ik uit mijn bed kom, en mijzelf heb gedoucht en aangekleed, zou ik zo weer kunnen slapen maar dat kan ik niet want ik wil wel aan het einde van de dag kunnen zeggen dat ik meer heb gedaan dan slapen. Manlief maakt het niets uit. Zijn motto is dat ik dat dien te doen waar ik mij goed bij voel en als dat het hoognodige in het huishouden is, is dat wat haalbaar is die dag. Erg lief maar tevens maakt dat het extra moeilijk. Ik ben geen echte huisvrouw in die zin dat ik mijn voldoening haal uit het feit dat ik de was heb gedaan, gestoft, opgeruimd hoewel ik wel echt kan genieten van een opgeruimd en gezellig huis. Maar ja, dan dien je zin te hebben, en niet zo moe zijn.

Om toch iets van voldoening uit een dag te halen ben ik aan het breien en haken geslagen. Gedurende die lange, koude winter heb ik voor mijzelf een pet gehaakt waar ik zelf erg blij mee ben en een aantal mensen met mij.. want zowel de pedicure als een vriendin verzochten mij om er ook 1 voor hen te maken.

Nu beschouw ik mijzelf echt niet als creatief maar om vanuit 1 bol wol en 1 haaknaald zoiets leuks te maken dat smaakt naar meer dus ik zocht mijn breipennen op en ging breien. Dat maakte dat manlief zich afvroeg of ik ook sokken kon maken want de zelfgemaakte sokken van moeders, die zaten toch wel heel erg lekker. 

Tja, wat lette mij? Behalve de onwennigheid van het breien met 5(!!) naalden... dus ik wederom op onderzoek uit en na heel veel gescheld en tig keer opnieuw beginnen ben ik nu zover dat ik met het been bezig ben... het bewijs ziet u hier lol en het gekke is dat ik het nog leuk vind ook,




 maar ja, was ik maar niet zo moe.. hebben meer mensen dit of ben ik de enige? laat het mij weten

Het is er weer tijd voor, de

speelgoedwinkel bezoeken. Niets leuker dan een bezoek aan een speelgoedwinkel want de kinderen van vriendin(nen) worden weer 1 jaartje ouder en aangezien iedereen sinterklaas met hun eigen gezin viert en wij niemand zo gek krijgen om een sint voor volwassenen te organiseren ( men wil het gewoon niet met ons vieren maar het lijkt mij zoo leuk), komen wij daar dus niet zo vaak. Ik herinnerde mij dat Toys Rus voor ons de ideale zaak is, want heel veel keuze en alles op leeftijd zodat wij altijd met  het cadeau van de dag komen maar wat een teleurstelling....

Al binnenkomend valt op dat de winkel is veranderd en niet ten goede want weg indeling op leeftijd en hoe kan ik als niet moeder zijnde, dan weten voor welke leeftijd wat geschikt is?! Hoe kunnen wij onze reputatie eer aan doen als wij dwaas door de zaak lopen?! Daarbij leek het wel alsof niemand meer speelt want de helft van de winkel was overgenomen door spul voor playstation, de wii, dsen of hoe het ook allemaal heten mag ,en alles wat daar bij bij hoort...pffff.. wat word je daar moe van. Uiteindelijk bleek dat navraag de leeftijden op de doos staan, maar dat gold alleen voor het babyspul waarbij ook ik kan zien dat het niet geschikt was voor de leeftijd waarvoor wij op jacht zoek waren:  meisje van 1 dat dus 2 wordt, meisje van 2 dat dus 3 wordt, jongen van 4 dat dus 5 wordt en tja, daar koop je geen kegelspul waarop 6+  wat dus betekent 6 maanden,  of iets van Woezel en Pip ( erg leuk, waarbij je dan ook direct het Guusje Nederhorst Foundation steunt, iets wat ik zeer zeker een goed hart toedraag) maar dat dient het wel bij het kind te passen.

Lief en ik zijn geslaagd maar dodelijk vermoeid keerden wij huiswaarts en dit keer eens niet met het gevoel van goh, wat is het toch jammer dat we dat niet voor ons eigen kroost kunnen kopen. Want ik heb ook niet zoals vorig jaar met veel plezier heel veel knopjes ingedrukt en mijzelf weer 3,4,of 5 jaar oud gevoeld. Nu afwachten hoe de jarige jobjes er op reageren.

Niets is beter voor een mens dan....

...even heerlijk uitwaaien op het strand. Tot 1 april mogen de honden nog lekker los lopen/darren op het strand maar tot nu wilde het weer maar niet meewerken. Toch hadden we beiden behoefte om er even lekker erop uit te gaan dus op naar Hoek van Holland.

Hoewel we niet de enige waren, was het puur genieten: 1 van de af en toe schijnende zon, 2 van onze doggy's waarvan de jongste zo vreselijk fanatiek de frisbee ophaalde en netjes terug bracht. Oudste vond het vooral heerlijk om te scharrelen en achter de andere honden aan te gaan, 3. om gewoon het hoofd leeg te maken en van daaruit beslissingen kunnen nemen, 4.de geur van de zee weer te ruiken, 5 van het lekker samen op lopen.

Ik schat dat we een uurtje op het strand hebben vertoefd om daarna heerlijk huiswaarts te gaan, om vervolgens helemaal opgefrist toch de kaart te posten (zie 12 maart) en aan de thee met Hypnose van Lars Kepler erbij. Wow,wat begint dat boek goed! Dat belooft wat voor de komende tijd.  

Lief is naar zijn moeder en ik ruik de zelfgemaakte pizza al... MMM..

Wat te doen?!Gevecht tussen gevoel en verstand.

Doordat mijn ouders hele andere verwachtingen van hun kinderen hadden en ik als oudste de grote teleurstelling ben, heb ik ze nu al ruim 2 jaar niet gezien of gehoord. Gehoord in de zin van contact via telefoon, want op een kattebelletje van 6 regels & op een kerstkaart na van hun kant na een opening mijnerzijds,  was dat het enige contact in 2009. 2008 was nog minder.

Nu verjaart mijn vader morgen. 64 wordt hij. Ik heb een kaart klaarliggen, maar hoe vaker ik die kaart zie, hoe moeilijker ik het vind om die te versturen. Maar dan lees ik dat Hans van Mierlo is overleden, denk ik aan mijn schoonmoeder die in een kritieke fase in het ZH ligt en die ik deze week al meerdere malen heb bezocht en daar zo blij mee is. Of als ik anderen hun blogs lees en dan lees dat zij hun overleden vader/moeder nog zo missen en het liefst de klok willen terugdraaien als ze daar bij machte zouden zijn. Daarnaast denk ik terug aan die beelden van Haiti, hoe snel je alles wat je dierbaar is kwijt kan raken en als ik dan lees dat Chili  wederom een 2e aardbeving treft met alle gevolgen van dien, raak ik het spoor nog meer bijster. Want zij leven nog, ik leef nog en toch is geen contact...

Ik ben duidelijk in gevecht tussen gevoel en verstand. Ergens heb ik ook geen vrede met de situatie zoals die nu is zoals die is maar als ik mij voorstel hoe het contact de laatste tijd verliep; iedere keer met hoofd-en buikpijn terug naar huis, ben ik dan nu niet beter af?! Anderzijds vraag ik mij af wat ik erbij zou winnen : weer onderdeel uitmaken van een familie?! Mijzelf geen Remi meer voelen?. Nu is het ook niets maar het zou heel heel misschien wel weer iets kunnen worden. Of krijg ik spijt als ik te horen krijg dat 1 van hen 2en er niet meer zouden zijn?! .

Ze weten zelf heel goed wat het is, beiden hadden ook geen contact meer met hun moeders nadat de vaders overleden waren, maar op het moment dat er afscheid genomen diende te worden,was er bij mijn broer en mijzelf geen enkele twijfel: wij zouden daar als gezin zijn. Mogelijk is het aan mij om dit patroon te veranderen, maar het moeilijke is dat ik Frans spreek en zij Engels en dat wij geen van 2en de benodigde woordenboeken te pakken krijgen. We staan zoo verschillend in het leven, maar delen wel een geschiedenis.

Toch maar die kaart posten?!

Elk jaar opnieuw, zullen we dan ruilen?!

Zodra de 1e zonnestralen komen, geniet ik. Van onze serre met schuifdeuren die ik net zo ver kan openzetten om de zon toe te laten en dat ik dan zo ga zitten dat ik die 1e zonnestralen voel branden op mijn wintergezicht. Genieten in optima forma met een welverdiende hoofdletter maar dan... zodra ik een stuk met de honden ga lopen, hoor ik de eerste opmerkingen al: Jij gaat zeker zo weer de zon in, zoals elk jaar zoeken hoe je die zon gaat pakken?! Lekker he dat je niet hoeft te werken?!

Lekker, lekker?! Weten ze wel wat ze zeggen? Ik die dolgraag zou willen, maar niet kan vanwege een lijf dat pas om zo tegen 10.00 wakker wordt, die de gehele dag pijn heeft, altijd dus pijn heeft, altijd moe is dus na iedere vorm van inspanning daarvan dient bij te komen,  maar  ondanks dat zoo vecht voor een goede kwaliteit van leven zou niet willen werken? Ik die het werken nog iedere dag mis, ook al doe ik vrijwilligerswerk maar dat is vrijwillig, zoals de naam al zegt ;-) dus dat geldt niet echt als werk. Dus als ik dan vraag: ruilen? Jouw leven met dat van mij? dus wel van de zon kunnen genieten als die schijnt, maar altijd pijn hebben, 20 medicijnen per dag slikken, om de week jezelf injecteren ipv 1 dag naar het zh en dan 6 dagen kwijt zijn, bijna nooit geen goede dagen hebben, 2x in de week fysio, veel alleen zijn, maar toch jezelf willen ontwikkelen, dan zie je ze denken en vaak ook zeggen: Nee dat toch maar niet.

En zoals elk jaar begint vanaf 7 maart tot aan 13 maart de reuma-week. Een week waarin het reumafonds zijn stinkende best doet om begrip te vragen voor deze rotziekte die jong en oud treft. Vorig jaar was de spot dat er een zwarte dame ongevraagd bij je op de stoep staat, niet meer weggaat en eigenlijk alles waar je vreugde en plezier & voldoening uit zal kunnen halen (vaak) niet meer mogelijk is. Die spot die zo beklemmend was dat ik er iedere keer van vol schoot, die spot werd gehoond want zo zwart was het niet. Men diende te laten zien wat men ook nog kon, zoals die jaren daarvoor, maar daar ging ik ook van huilen, want dan creëert men ook een verkeerd beeld want dan werd ik geconfronteerd met een beeld van hoe het ook zou kunnen zijn en dat dat voor mij niet opgaat. Ook niet leuk, dus ook het reumafonds dat zo hard zijn best doet, weet het niet. Ben dus benieuwd met welke spot ze nu komen en dan wil ook vast niemand ruilen? Ruilen doet huilen hebben we allemaal als kind geleerd maar toch ieder jaar weer geniet ik ondanks alles van de 1e zonnestralen of binnen of buiten met de doggy's. en dat pakt niemand mij af.

Sneu, zo sneu

De hele dag gonsde het al rond: hebben wij vanavond de 100e gouden medaille? En zou Sven wederom goud halen? We hebben het met zijn allen kunnen zien: 6,7 miljoen mensen zagen de coach een fout maken waardoor Sven die daadwerkelijk een OR schaatste, werd gediskwalificeerd... wat sneu, zo sneu...

en dan heeft Sven ineens niet meer alleen Gerard als coach, maar heeft hij er tig want iedereen met een mening werd om die mening gevraagd. Het heeft de gemoederen bezig gehouden. Ook mij, want liefhebber van het 1e uur maakte dit helemaal alleen mee. Manlief was ergens anders... en vol van zijn eigen avondje was er niet of nauwelijks aandacht voor mij. Hoe sneu voor mij, maar ook voor hem. Gelukkig heb ik via een aantal blogs het alsnog kunnen delen want zelf bloggen lukte namelijk niet. vandaar 2 dagen later, als mosterd na de maaltijd schrijf ik het alsnog.

Want hoe mooi was het om ze gisteren weer samen op de baan te zien komen? Lachend, zich opmakend voor de ploegenachtervolging. Mooi om te zien want de gehele dag werd er gespeculeerd over het ontslag van Gerard. En dat verdiende de man ook niet....

en onzekerheid is mijn 3e naam :-(

Bah, wat kunnen mensen en mijn eigen persoontje het leven toch moeilijk maken. Wat  is het toch dat ik door iemand die ik niet tot mijn vrienden reken er toch voor kan zorgen dat ik aan mijzelf ga twijfelen? of ik het toch niet anders had kunnen of moeten doen? Waarom kan ik het niet laten voor wat het is: een vraag die zoo verkeerd wordt opgepakt alsof ik de grootste tuthola ben die in NLD rondloopt terwijl de vraag zo terecht was? Tenslotte is mij geleerd dat als je leent, je dat dient terug te geven. het liefst heel of als je daar niet aan kan voldoen, dat je dat dient aan te geven. Duidelijkheid voor alles :-) Dus wat doe je als je het geleende nodig hebt: juist je vraagt het geleende terug. ZO FOUT!!! ZO DOM!!!

LET IT BE?! Noemde ik dat vanmorgen al niet? LET IT BE: 3 simpele woorden met zo'n diepe betekenis dat het nog steeds niet tot mij doordringt dat ik dat dien te doen: het laten voor wat het is, niet meer en niet minder. En toch he, waarom zijn die 3 woorden zoo ontzettend moeilijk?Waarom kan ik het niet bij die ander laten? Waarom ga ik scenario's schrijven als wat als? en voel ik mij weer 12 jaar met dat stomme brilletje, beugeltje en snap ik niet/wil ik niet snappen dat ik dat meisje niet meer ben? ik geef anderen de macht omdat ik mijzelf niet de moeite waard vind, ik ben niet assertief genoeg voor mijzelf. En degene die ik daar het meest mee heb, ben ikzelf.

Zal ik het ooit leren?! zucht.....

Denken is mijn middelname

Soms komt de uitspraak:" Ik denk dus ik besta" vaak bij mij boven. Ik denk te veel(na) en ik sta niet achter de uitspraak dat ik dan zou bestaan. Ik besta omdat ik er ben en ik dien te geloven/te weten dat dat voldoende zou dienen te zijn, maar dat voel ik dus niet. Mede daardoor voel ik mij onrustig en zit ik te veel in mijn hoofd.

Waarom heb ik er zoveel moeite mee om te geloven dat ik mijn bestaanszekerheid al heb bewezen? Ik ben ik en ben goed zoals ik ben. Alleen al door het schrijven van voorgaande zin, voel ik weerstand. Ik ben vrouw, zus, vriendin, vrouwtje van de liefste honden van de wereld en was het vrouwtje van de liefste lapjeskat van de wereld die ik heb dienen los te laten omdat ze een dieronwaardig leven leefde, en ben nu enkel kattenvrouwtje van haar zusje die mij ook lief is, anders lief maar wel lief. Is het door de afwijzing van mijn ouders? Immers, ik ben wel de dochter van, maar ik kan die dochterrol niet invullen. En de hamvraag is of ik dat nog wel zou willen? Kan ik het beter niet laten zoals het nu is? Het er laten zijn? 

Het woord van 2010 schijnt welness te zijn,volgens mij komt daarna mindfullness. Ieder tijdschrift dat je openslaat gaat daar wel over. Leven in het NU. ZIJN. en ineens komt daar het oeroude liedje van de Beatles in mij boven: LET IT BE! Laat het zijn zoals het is en vel daar geen oordeel over, vul niet in. Doe geen aannames. Het is allemaal zoveel makkelijker gezegd dan gedaan, het zijn woorden met een grote impact. Althans voor mij.  

Al wandelend en genietend van de vogelgeluiden die mij omgaven gisteren bedacht ik mij dat het binnenkort alweer maart is, de maand waarin mijn vader verjaart. Ik weet niet goed wat te doen: het laten voor wat het is dus het LET IT BE principe of het opnieuw proberen. Daarbij is het de 40 dagen voor Pasen, een periode die vaak al samenvalt met bezinning. Sommige mensen gaan vasten of minderen met snoepen, in ieder geval bewuster eten zodat ze bewuster leven. Nu leef ik al wel bewust en ben ik mij soms ook bewust van het gemis, maar ik ben mij ook bewust van dat het goed is nu, geen moeten meer, geen maskers op, geen hoofdpijn meer, mijzelf geen geweld aandoen als ik met hen in 1 ruimte verbleef. Kortom, ik heb er eigenlijk best een hoop mee gewonnen, en toch, toch knaagt er iets. 

Ik blijf denken.....en zo is de cirkel weer rond

Update: het leven is zo slecht nog niet..

Het begon de 5e februari toen ik de foto's besprak met mijn reumatoloog. Zowel de ziekte van Bechterew als zijnde  de artritis zijn niet verbeterd, maar ook niet verslechterd dus dat is al heel wat. Aangezien we beiden niet weten wat dat zou inhouden als ik niet met de anti-tnf blokkers was begonnen, en mijn kwaliteit van leven toch beter is met de injecties want geen 6 dagen kwijt per 4 weken, blijf ik dus doorgaan met de injecties. YES! Eindelijk hebben de discussies mbt kwaliteit van leven iets opgeleverd. Wrang blijft wel dat de situatie zoals die nu is, ernstig genoeg is, zeker als ik bedenk dat het als het wondermiddel bekend staat. Hoeveel mensen  hebben hun leven weer op kunnen pakken? Hoeveel mensen zijn er weer mee aan het werk gegaan? Veel, maar ik behoor daar niet bij.

En dat blijft een lastig iets om mee te dealen en te handelen! Want hoe vaak maak ik niet mee dat gesprekken stil vallen als bij een eerste kennismaking wordt gevraagd wat voor werk ik doe? Of als men vraagt of ik kinderen heb? Ik heb geen eigen kinderen, maar gelukkig is mijn leven niet zonder kinderen. En het leuke is dat kinderen mij wel vaak opzoeken als ik buiten loop met de doggy's. Ik heb zelfs al wat van mijn hobby's kunnen overdragen: zoals lezen en breien( ik kan mijzelf wel brei-juf noemen want ik heb er al 3 aan het breien :-) en volgende week is het vakantie en dan zal ik ze ook wel weer regelmatig zien.

Count your blessings is mij ooit voorgehouden en dan zijn het er veel: het gaat met manlief beter qua elleboog,we zijn nog steeds Happy met een hoofdletter ;-), met de dieren gaat het goed, ik heb iedere dag tijd voor mijzelf, ik heb meer wat meer dates met mensen die het leuk vinden om mij te zien en te spreken,te eten, een dak boven mijn hoofd. Zeker na de ramp in Haïti blijkt maar weer hoe kostbaar dit alles is, want daar zijn ze aan het overleven in de 1e graad!. In real life en in blogland  zij er helaas  genoeg die  hun geliefden hebben kunnen begraven, of in angst hebben gezeten of ze niet ongeneeslijk ziek zijn. En dan had ik angst voor de foto's...

Dat ik voor alle zekerheid nog een MRI-Scan te goed heb, vergeten we dan maar voor het gemak.

2010 gaat hard

jaja want het is nu al de 20e! en dat betekent dat ik nu alweer 2 weken home alone ben, want  lief is aan het werk!! Heeft iedereen verbaasd doen staan om na de 3e en laatste operatie geen stellage in-en bovenop arm nodig te hebben, bij controle 2 weken geleden wat hij allemaal al weer kon doen met de linkerarm: pols draaien, arm tot 115 gr te kunnen buigen( een uitgestrekte arm incluis handen en vingers naar schouder is 155 gr en dat gaat niet meer redden) maar alles boven de 100 gr is functioneel gebruik en dus is lief genezen verklaard. de laatste operatie vond 1 week later plaats dan gepland dus de 16e december en lief kwam de dag voor kerst weer thuis: mijn eigen kerstengel en dan het weten dat nu de grote fysioweken aanbreken en het dagelijkse meerdere malen oefenen en het weten dat er GEEN operatie meer nodig is.

Hoe blij kan je zijn! En weer kunnen genieten van het samenzijn met de feestdagen die we zoals vanouds met zijn 2en en de dieren doorbrachten. Zo ook Oud en Nieuw en het enige wat ik mijzelf heb voorgenomen is dat ik meer wil gaan genieten van alles wat mogelijk is.

en zo zijn we 3 weken verder en breng ik de dagen weer grotendeels alleen door, met af en toe een date om te theeën, te eten, te borrelen. Kortom het 'gewone' leven is weer begonnen met nieuwe blogs die ik volg, de huiselijke beslommeringen, het hebben van een echte winter en vandaag het gevoel hebben dat het voorjaar eraan komt, maar het lekker koud is zodat je blij bent dat je weer binnen kan zijn genietend van de warmte.

Nu dan ook de grote vraag beantwoorden: hoe breng ik 2010 door? met weer om de 4 weken een dagopname aan het infuus en dan 2 1/2 goede weken hebben en 1 week kwijt zijn, of om de 2 weken een injectie zetten en dan niet goed maar ook niet slecht te zijn. Vanmiddag eerst maar foto's laten maken en dan de 5e feb, gesprek met de arts....