Doe de dingen waar je hart van gaan zingen

kreeg ik ooit als opdracht mee omdat ik teveel in mijn hoofd zit. Tja, niet voor niets was mijn nickname in het begin denkertje en heet mijn blog Lin(nepins) overdenkingen over ... ik denk te veel. Hoe je vanuit je hoofd beter in je lichaam komt of bij je gevoel, daarin ben ik nog een leerling in de 1e klas. Mogelijk omdat dat lichaam altijd pijn doet vanwege de 2 soorten reuma. De beste tip die ik ooit van de reumatoloog en de fysiotherapeut kreeg was om te gaan lopen. Idee een 10, uitvoering een 0, want ga er maar aanstaan om jezelf iedere dag te motiveren om te gaan lopen. Daarbij was ik o zo onzichtbaar toen ik alleen liep. Niemand die mij groette ook al lachte ik vriendelijk en groette ik hen wel. Zo beleefd ben ik wel.

Dat is o.a de reden dat ik graag een hondje wilde omdat ik dan een stok achter de deur heb en ook niet onbelangrijk ik mij weer nuttig voel, want ik ben weer nodig. Ik word gemist als ik er even niet ben, dan word ik begroet alsof ik jaren ben weg geweest. Ondanks dat lief ook erg blij is met mij en ik met hem, is het met dieren toch anders ;-).

En nu, nu ben ik o zo blij ben dat ik dmv de hondjes iedere dag buiten kom. Zin of geen zin, het feit blijft dat ik nooit zoveel geleerd zou hebben  van de natuur als sinds ik ieder seizoen buiten loop. Nu het echt lente is, loopt alles uit, de vogels zingen iedere dag naar hartenlust, ik zie de zwanen waarvan het vrouwtje al op haar nest zit, ik zie de eenden, ik zie de lammetjes. Ik zie het polderlandschap waar ik iedere dag loop elke dag anders,want het weer is anders, de wind is anders, de luchten zijn anders, de geur is anders. Ikzelf ben ook anders. Ik, die nooit goed kan stilzitten, ga nu gerust even in het gras zitten en gewoon zijn en genieten. Heel soms doe ik dat ook in de herfst of in de winter maar dan wordt het al snel te koud en verlang ik naar een kop thee die ik dan al genietend van de geur en warmte mij aan laaf.

Of mijn hart dan ook gaat zingen? Ik geloof het wel, nee ik weet het wel zeker want ik kom eigenlijk altijd wel opgeladen terug Ook beginnen er plannen te borrelen. Sinds oktober is mijn (sociale) leven erg veranderd. Waren lief en ik vrijwel altijd samen, waar ik mij niet altijd even goed bij voelde hoe goed lief en ik ook hebben, ik ben er achter gekomen dat ik toch meer open ben gaan staan voor mensen dan ik daarvoor deed. Ik ben geïnteresseerd in wat mensen beweegt, hoe zij in het leven staan. Waar zij van genieten, wat hun hart doet zingen. En dat voelt goed, vind ik fijn, geniet ik van. Zo heb ik nu regelmatiger afspraken met vriendinnen/kennissen die mogelijk wel een vriendin kunnen worden. Hebben wij weer regelmatiger mensen over de vloer die komen eten/borrelen waardoor het leven ook aan kleur wint.

Ook ben ik ander vrijwilligerswerk gaan doen naast dat ik vaker naar het verzorgingshuis ga ( zie vorige blog).  Was ik altijd actief bij patiëntenverenigingen, nu kies ik bewust voor contact met kinderen en  help ik tegenwoordig op de basisschool hier vlakbij alwaar ik mijn buurkinderen zie. Ik geniet daarvan, daar gaat mijn hart echt van zingen: van het vertrouwen van die kinderen, hun onbevangenheid. Ik verbaas en verwonder mij regelmatig. Ik ben ook aan het onderzoeken of ik mogelijk weer iets zou kunnen gaan leren in die richting. Tenslotte word ik pas 42 ;-) maar ik dien rekening te houden met mijn onmogelijkheden, want helaas, beter worden zit er niet in.... maar ik kom wel meer uit mijn hoofd en daar heeft het bloggen zeer zeker aan bijgedragen, ook de blogs waar ik regelmatig even langswaai en mij verbaas over het gemak waarmee sommigen iedere dag bloggen.... eer ik zover ben.... maar ach, zo blijft er altijd nog te wensen over.