Als zijnde dat we elkaar snikkend in de armen vielen, dat was niet het geval.De gehele dag had ik dus al hoofdpijn en in mijn buik zat een knoop en ik was niet te genieten tegen manlief. Verder had niemand er last van meen ik...
Op het moment dat ik aanbelde in hun nieuwe woning die ik dus nog niet had gezien, deed mijn vader open en regelde meteen de rondleiding. Dat vond ik wel raar want normaal gesproken doe je dat neem ik aan met zijn 2en, dus ik kreeg het idee dat mijn moeder er niet was. Die bleek echter druk doende in de keuken bezig te zijn toen we dus de woonkamer inkwamen. Dat was dus duidelijk een situatie van invullen in optima forma oftewel aannames.
Vervolgens gingen we zitten en werd er gedaan alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. De laatste wetenswaardigheden werden uitgewisseld. Ik had soms de neiging om te willen zeggen moeten we het niet ergens over hebben, maar besloot tegelijkertijd wijselijk mijn mond te houden uit angst dit te bederven. Ik vond ze aandoenlijk in hun manier van doen; ook duidelijk nerveus, wel trots op de woning, dol op het nieuwe katje en eigenlijk gewoon zoals ze altijd waren.
Het werd laat als je bedenkt dat we er om 19.30 waren en om 23.00 weggingen. Pas toen durfde ik het aan om te zeggen nu is het dus jullie beurt om onze kant uit te komen als variant op kom eerst maar eens hier naar toe dus een 2e afspraak werd geregeld waarna ik dus volgens lief heel aarzelend en zoekend naar woorden vroeg of we het niet nog ergens over moesten hebben?! Nee, hoor het is goed zo. Zand erover, we beginnen overnieuw.
In de auto kwamen de tranen. Of ik ooit te weten kom of hen een poging mijn kant op zouden tonen, dat zal ik dus nooit te weten komen maar indachtig een van de laatste keren dat ik dus 'moeilijk' deed, had te maken met het gegeven dat ik altijd de 1e was die belde, tja ouders komen op een leeftijd dat de kinderen er voor hen dienen te zijn. Toen was hij 62 en zij 60. Inmiddels zijn ze 64 en 62 en ik vond ze ouder dan ik had gedacht.
Ik vermoed dat als je alles loslaat waar je op hoopt en verwacht, je uiteindelijk dus ook niet wordt teleurgesteld want echt betrokken en geïnteresseerd in ons wel en wee zijn ze nooit geweest dus dat er geen vraag aan ons is gesteld past in dat plaatje. Waarom blijft dat toch zeer doen? Is dat echt omdat ik mij dan anders niet voel gezien en gehoord? Desondanks hadden ze hun best gedaan door wat lekkers bij de koffie/thee te hebben, er kwamen toastjes op tafe. Lief vond wel dat ze hun best deden en ergens blijft er dan toch knagen dat er geen belangstellende geinteresseerde vraag werd gesteld. Als ik dat kan loslaten of niet meer verwacht is er eigenlijk niets mis met het contact. Zal ik het dan ooit nog eens leren?!
Hoe is jullie relatie met ouders?
Moeilijk lijkt me dit. Mijn relatie met mijn ouders is denk ik wat je noemt goed. Ik zie ze regelmatig, ze passen 1 keer in de 2 weken op mijn zoon, ze doen verder ook nog heel veel voor me (schoonmaken, klussen) en ik doe ook dingen voor hen (alles elektronische zo ongeveer). Van mijn kant zijn er wel eens frustraties als ze iets te vaak komen en mijn moeder haar regeldrang niet in toom kan houden en dus bepaald hoe ik dingen zou moeten doen, of als mijn vader teveel bromt. Het zijn beide (ex) leraren dus nogal van het opvoeden, zeg maar ;). Nog steeds, ook al ben ik 33. Maar zij zullen net zo goed hun frustraties over hun dochter die dingen anders doet dan zij.
BeantwoordenVerwijderenDat klinkt niet echt fijn. Ik bedoel, als ik het zo lees wel een stap in de goede richting, maar zeker wat jou betreft niet de ideale relatie/situatie?! Hoe is de relatie met je schoonouders?
BeantwoordenVerwijderenMet mijn ouders hebben we een super relatie. Ze zijn al behoorlijk op leeftijd (81 en 85) maar ze stellen nog altijd kinderen en vooral kleinkinderen op de eerste plaats, zullen alles voor ze doen. En dat is ook wel wederzijds. Ik zie of spreek ze 3 of 4 keer per week.
Dit klinkt niet als de ontmoeting die ik voor ogen zou hebben gehad. Maar je kan blijkbaar ook niet verwachten dat mensen na 2 jaar ineens wel doen wat je zou hopen en mogen verwchten....
BeantwoordenVerwijderenRar, doen alsof er niks aan de hand is....ik zou daar, net als jij, een nare bijsmaak aan hebben overgehouden. Je hebt gelijk met verwachtingen, maar die zijn zo moeilijk uit te schakelen. Wat je wilt zit er niet in.
Tussen de regels door zul je merken dat ik het beter begrijp dan me lief is...
Ja ook ik begrijp het beter als mij lief is, maar dan vooral wat mijn schoonfamilie betreft.
BeantwoordenVerwijderenDatgene wat je zegt over geen verwachtingen hebben is erg waar, maar ook erg moeilijk!
Zo herkenbaar ook, dat er geen vragen over jou worden gesteld, en dat je dat weet, maar dat het je iedere keer weer weet te raken.
Echt knap van je dat je toch weer bent gegaan, en wat fijn dat je lief meegegaan is!
De positieve noot: Met mijn ouders heb ik een erg prettige relatie!
Ik hoop voor jou dat je leuke schoonouders hebt. Bij mij thuis is het zo dat als mijn man iets groots heeft te vertellen (zoals laatst een nieuwe baan) hij dan zegt, ik ga je moeder even bellen hoor!(na mij dan he!)
Sjonge, moeilijk hoor. Je merkt wel dat je niet de enige bent in blogland. Dat is dan ook meteen de enige steun die ik heb voor je.
BeantwoordenVerwijderenBelangrijk is dat je dicht bij jezelf kunt blijven en niet teveel veranderen moet om het de ander naar de zin te maken.
Ik hoop da thet helpt om de emotie hier van je af te schrijven. Of dat nou frustratie, hoop of boosheid is.
Sterkte, groet Roelien
Ach meissie... ik heb het wel drie keer zitten lezen. En iedere keer voelde ik 'de afwijzing' , de 'desinteresse', de.... tja, de wat eigenlijk? Angst? Onzekerheid? Wat zal jij je rot gevoeld hebben, zeg!
BeantwoordenVerwijderenIk kan me de tranen in de auto levendig voorstellen... (ik zou hetzelfde reageren, denk ik...)
Ik geef je een dikke knuffel!
Ik heb tranen met tuiten gejankt om je stukje , dit is gewoon een en al herkenning.
BeantwoordenVerwijderenIk kan even niets meer zeggen...xx