Ouders en verwachtingen, hoe laat je los?!

Vanavond na bijna 3 jaar, zie ik mijn ouders weer na ze 2x telefonisch gesproken te hebben. Sinds de gebeurtenissen in Haiti, en andere schokkende zaken die mijn deur niet voorbij gingen en als hoogtepunt dat we 2x werden opgeroepen toen schoonmoeders in het zh lag,  besef(te) ik des te meer dat niemand weet hoe lang men nog heeft en waar  het nu in dit leven om gaat. Naast dat je dat leven zo goed mogelijk en naar eigen kunnen invulling geeft en leeft, is familie daar een zeer basaal onderdeel van. Het eerste contact met mijn moeder ging zoals altijd over niets. We hadden het over de kat. Stel je voor: ik bel, de telefoon gaat over, de ander noemt zijn naam. Ik noem mijn naam en vraag hoe het gaat. Goed, en we hebben een kat. Een kat? Ja, het was toch wel erg stil. Er waren vroeger altijd katten in mijn ouderlijk huis dus verder gepraat over de kat. Totdat ik een moeilijkere vraag stelde waarom ik nu wel een reactie kreeg op mijn toenaderingspoging en de hoorn werd doorgegeven aan mijn vader. Waarom nu wel en niet 1 jaar geleden weet ik niet. Het klonk een beetje alsof het niet meer dan normaal was om nu ook weer contact met hen te hebben, zeker nu broerlief en ik elkaar ook weer spraken en zagen. Dus waarom dan ook niet met hen?! Kom eerst maar eens deze kant op was het antwoord dat ik kreeg hoe nu verder. Dat gebeurt dus vanavond.

Ik ben de oudste van 2, en heb daardoor ook altijd de wijste dienen te zijn thuis. Of dat mijn rol had moeten zijn is een groot ?. Ik denk zelf van niet, maar dat is zo gegroeid. Daardoor deed het ook zo'n pijn dat op het moment dat mijn ouders grootouders werden door broerlief, ik niet meer meetelde. Alsof je bestaansrecht is gebaseerd op wat je voortbrengt zowel in overdrachtelijke zin als in figuurlijke zin... want broerlief heeft ook nog een goede baan, waar ze over kunnen opscheppen. De verbazing was groot toen ik aangaf verbaasd te zijn over het feit dat ik geen uitnodiging kreeg toen mijn vader met de VUT ging want wat moest ik daar nu doen? Broerlief nam vrouw en kind mee, en ik snapte toch wel dat honden niet welkom waren. Alsof de honden mijn kinderen zijn... iedereen die mij kent, weet dat de honden erg belangrijk voor mij zijn, maar dat ze er niet zijn gekomen als vervanging voor de niet geboren kinderen. Het idee alleen al... hoe vaak lotgenoten en ik ook te horen hebben gekregen dat als men hoorde dat er geen kinderen zouden komen, dan neem je toch een hond?! Alsof die de pijn en het gemis goed kunnen maken... maar goed dat is een ander onderwerp. Mensen die mijn blogs lezen weten ook al beter :-D. De honden zouden niet meegaan naar het VUT feestje, dat snapte ik echt wel, maar die zouden die middag dan een paar uur alleen zijn. Tja, en wat moest hij dan wel over mij zeggen?  Dit is mijn oudste, en die doet niets en kan niets, want die is ziek en heeft daarnaast ook geen kinderen. Ik voel mij net als toen zo klein en nietzeggend bij die herinnering aan de woorden. Hoe kwetsend ze beiden wel niet waren, hebben ze nooit begrepen.

Wat kan iemand over mij zeggen? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn, maar wel volgens de mensen die ooit blij geweest waren toen ik op de wereld kwam, nu bijna 42 jaar geleden. En die ik nu uit eigen vrije wil weer ga opzoeken. De afgelopen dagen ben ik dan ook niet mijzelf. Ik ben mijzelf niet en al die jaren nooit geweest zongen Acda en de Munnik hun liedje naar de 1e plaats in de top 40.

Zoals eerder gezegd: ik ben het oudste kind van die 2 mensen die ik mijn ouders mag noemen en van wie ik mag verwachten dat ze mij nemen zoals ik ben. Ik ben bang dat het contact alleen bestaansrecht heeft als ik hen neem wie zij zijn en mijn verwachtingen en hoop loslaat. Het vreemde is ook wel dat het in die 3 jaar zonder hen het leven gewoon doorging. In eerste instantie was ik blij, nu voel ik mij echter bang. Bang dat ik wederom tegenval, bang dat ik wederom word teleurgesteld. Gaat mijn hart zingen van het idee dat ik ze vanavond ga zien? Niet echt, maar is dat een reden om het niet te doen? Ik weet het niet.

 Ik weet wel dat ik deze situatie ook niet langer wilde... ik voelde mij een wees terwijl ik dat helemaal nog niet ben. Kan ik de verwachting loslaten dat  ik een band krijg met deze 2 mensen met wie ik echter alleen de achternaam deel? Of dien ik inderdaad genoegen te nemen met dat wat er is? Namelijk niets.... alleen met elkaar verbonden door het feit dat je inderdaad die achternaam deelt.  Niet zo vreemd dat ik al 2 dagen forse hoofdpijn heb... ik breek mijn hoofd er al over sinds de dinsdag nadert. Zucht, was het maar alvast woensdag...