woensdag 28 april 2010

Geluk

Wat is nu precies geluk en wat verstaat men onder geluk? Wanneer voelt een mens zich nu echt gelukkig of ervaart die geluk? Zomaar wat gedachtes die al sinds de ontmoeting met mijn ouders door mijn hoofd gaat. Ben ik gelukkiger nu ik ze weer heb gezien, draagt die ontmoeting en de 2e afspraak bij aan mijn geluk? Wat is geluk eigenlijk? Gelukkig( jaja, een heuse woordspeling in deze) las ik een stukje van Roos Vonk over geluk.

Volgens Roos Vonk zijn er drie hoofdfactoren die het gevoel van geluk veroorzaken:
Het A-B-C van geluk:
A. Autonomie: De vrijheid hebben om onze eigen keuzes te maken. eens. Als ik mijzelf ongelukkig voel, dan heeft dat vaak te maken met zaken waarbij ikzelf niet in control was, zaken die buiten mijzelf hebben plaatsgevonden zoals ziek worden... dat heeft geen mens in de hand dat ik daardoor mijn baan kwijtraakte droeg niet bij aan een geluksgevoel.
B. Betrokkenheid: Ons verbonden weten met andere mensen. eens.Niets heerlijker om met vrienden of lief iets leuks te ondernemen of samen te zijn. Zelfs in de korte tijd dat ik blog ervaar ik dit. De herkenning, het leesplezier, de reacties is een fijn gevoel naast de contacten in het 'echte' leven.
C. Competentie: Het gevoel goed te zijn in wat we doen. eens zoals het opnieuw ontdekken dat ik geduld heb om te haken en breien.

Van deze drie is betrokkenheid de belangrijkste. In het onderzoek van Vonk kozen 4000 deelnemers uit dertig mogelijkheden die dingen die hen het gelukkigst zouden maken. Dat leidde tot de volgende top 10:

1. Het gevoel dat iemand van je houdt
2. Het gevoel dat jij van iemand houdt
3. Een goed gesprek met een vriend
4. Het gevoel dat je echt contact hebt met iemand
5. Een compliment of blijk van waardering
6. Mooi weer of in de natuur zijn
7. Luisteren naar mooie muziek
8. Knuffelen (met volwassene, kind, dier)
9. Erin slagen een lastig probleem op te lossen
10.Goede seks of een aankoop die precies is wat je zocht.

Volgens dit lijstje zou ik mijzelf dus vandaag extra gelukkig kunnen voelen, want
* er wordt van mij gehouden
* ik houd van lief
* zojuist nog een goed gesprek gehad waardoor
* er echt contact was
* ik was en in de natuur en ik liep in het zonnetje

de overige zaken komen ook wel aan bod, zeker het knuffelen met de doggy's als ik zo lekker in de zon ga zitten. Stel je voor: 1 op schoot en de ander in het holletje van mijn benen. Of ik nog een boek erbij pak is een ?

Ik vind alleen nr 10 een vreemde: hoe kan je nu goede sex vergelijken met een aankoop ;-)?!

Ergens ben ik wel blij of zelfs wel gelukkig van dit lijstje want nu in de aanloop van moederdag word ik altijd een beetje weemoedig van al die zoetige, liefelijke plaatjes die in de folders staat en alle overige reclames. Doordat ik dit jaar de dag erna verjaar, en niet echt een verjaardagsvierder ben, leek het mij een leuk idee om schoonmoeders te verrassen met het feit dat ik al met lief en zijn 2 zussen heb geregeld dat we daar kan borrelen in de serre. Zij gelukkig, ik gelukkig :-D.

Mijn motto was en is dat een onvervuld verlangen geen vervuld leven in de weg hoeft te staan en ik heb wat onvervulde verlangens helaas. Een andere mooie zin vind ik: Loslaten van een gemis betekent vooral het verzet opgeven tegen de situatie zoals hij is. Ergens vind ik moeder-en vaderdag commerciële dagen, dagen die bedacht zijn, want als je jezelf moeder of vader kan noemen, is dat al een kado op zich. En sommige mensen ervaren het als gewoon, als iets vanzelfsprekends maar een kado is dat nooit. Het is een kado als je kan zeggen dat een goede band met je ouders hebt of andere leden van de familie. Nav mijn logs en andere logs weet ik dat ik ook daar niet alleen in sta en maakt dat ik mij daar minder alleen in voel.

En dan ook nog een hoge score op het lijstje van Roos Vonk, tja, dan ben ik eigenlijk best een gelukkig mens, al heb ik dan niet alles wat ik zelf als geluk ervaar: een goede gezondheid, werk, kinderen. Mogelijk ben ik dan toch in staat om het los te laten, zoals de 2e mooie zin luidt.

Geluk is de kunst om een mooi boeket te maken van de bloemen die je hebt en dan heb ik iedere dag een mooi boeket. Alleen niet vergeten om het water te geven, maw zorgen dat ik iedere dag mijn eigen bloemen zie en blijf zien. En zorgen voor licht, het is vandaag en morgen wederom een zonnige dag. Heerlijk, zo ook de vrije dag die ik morgen heb, kan ik lekker tijd aan mijn hobby's kwijten naast het HH. Ik heb mijn breiwerk al een tijd niet in handen gehad dus daar komt verandering in...

donderdag 22 april 2010

Nee, het was niet zo als in spoorloos

Als zijnde dat we elkaar snikkend in de armen vielen, dat was niet het geval.De gehele dag had ik dus al hoofdpijn en in mijn buik zat een knoop en ik was niet te genieten tegen manlief. Verder had niemand er last van meen ik...

Op het moment dat ik aanbelde in hun nieuwe woning die ik dus nog niet had gezien, deed mijn vader open en regelde meteen de rondleiding. Dat vond ik wel raar want normaal gesproken doe je dat neem ik aan met zijn 2en, dus ik kreeg het idee dat mijn moeder er niet was. Die bleek echter druk doende in de keuken bezig te zijn toen we dus de woonkamer inkwamen. Dat was dus duidelijk een situatie van invullen in optima forma oftewel aannames.

Vervolgens gingen we zitten en werd er gedaan alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. De laatste wetenswaardigheden werden uitgewisseld. Ik had soms de neiging om te willen zeggen moeten we het niet ergens over hebben, maar besloot tegelijkertijd wijselijk mijn mond te houden uit angst dit te bederven. Ik vond ze aandoenlijk in hun manier van doen; ook duidelijk nerveus, wel trots op de woning, dol op het nieuwe katje en eigenlijk gewoon zoals ze altijd waren.

Het werd laat als je bedenkt dat we er om 19.30 waren en om 23.00 weggingen. Pas toen durfde ik het aan om te zeggen nu is het dus jullie beurt om onze kant uit te komen als variant op kom eerst maar eens hier naar toe dus een 2e afspraak werd geregeld waarna ik dus volgens lief heel aarzelend en zoekend naar woorden vroeg of we het niet nog ergens over moesten hebben?! Nee, hoor het is goed zo. Zand erover, we beginnen overnieuw.

In de auto kwamen de tranen. Of ik ooit te weten kom of hen een poging mijn kant op zouden tonen, dat zal ik dus nooit te weten komen maar indachtig een van de laatste keren dat ik dus 'moeilijk' deed, had te maken met het gegeven dat ik altijd de 1e was die belde, tja ouders komen op een leeftijd dat de kinderen er voor hen dienen te zijn. Toen was hij 62 en zij 60. Inmiddels zijn ze 64 en 62 en ik vond ze ouder dan ik had gedacht.

Ik vermoed dat als je alles loslaat waar je op hoopt en verwacht, je uiteindelijk dus ook niet wordt teleurgesteld want echt betrokken en geïnteresseerd in ons wel en wee zijn ze nooit geweest dus dat er geen vraag aan ons is gesteld past in dat plaatje. Waarom blijft dat toch zeer doen? Is dat echt omdat ik mij dan anders niet voel gezien en gehoord? Desondanks hadden ze hun best gedaan door wat lekkers bij de koffie/thee te hebben, er kwamen toastjes op tafe. Lief vond wel dat ze hun best deden en ergens blijft er dan toch knagen dat er geen belangstellende geinteresseerde vraag werd gesteld. Als ik dat kan loslaten of niet meer verwacht is er eigenlijk niets mis met het contact. Zal ik het dan ooit nog eens leren?!

Hoe is jullie relatie met ouders?

dinsdag 20 april 2010

Ouders en verwachtingen, hoe laat je los?!

Vanavond na bijna 3 jaar, zie ik mijn ouders weer na ze 2x telefonisch gesproken te hebben. Sinds de gebeurtenissen in Haiti, en andere schokkende zaken die mijn deur niet voorbij gingen en als hoogtepunt dat we 2x werden opgeroepen toen schoonmoeders in het zh lag,  besef(te) ik des te meer dat niemand weet hoe lang men nog heeft en waar  het nu in dit leven om gaat. Naast dat je dat leven zo goed mogelijk en naar eigen kunnen invulling geeft en leeft, is familie daar een zeer basaal onderdeel van. Het eerste contact met mijn moeder ging zoals altijd over niets. We hadden het over de kat. Stel je voor: ik bel, de telefoon gaat over, de ander noemt zijn naam. Ik noem mijn naam en vraag hoe het gaat. Goed, en we hebben een kat. Een kat? Ja, het was toch wel erg stil. Er waren vroeger altijd katten in mijn ouderlijk huis dus verder gepraat over de kat. Totdat ik een moeilijkere vraag stelde waarom ik nu wel een reactie kreeg op mijn toenaderingspoging en de hoorn werd doorgegeven aan mijn vader. Waarom nu wel en niet 1 jaar geleden weet ik niet. Het klonk een beetje alsof het niet meer dan normaal was om nu ook weer contact met hen te hebben, zeker nu broerlief en ik elkaar ook weer spraken en zagen. Dus waarom dan ook niet met hen?! Kom eerst maar eens deze kant op was het antwoord dat ik kreeg hoe nu verder. Dat gebeurt dus vanavond.

Ik ben de oudste van 2, en heb daardoor ook altijd de wijste dienen te zijn thuis. Of dat mijn rol had moeten zijn is een groot ?. Ik denk zelf van niet, maar dat is zo gegroeid. Daardoor deed het ook zo'n pijn dat op het moment dat mijn ouders grootouders werden door broerlief, ik niet meer meetelde. Alsof je bestaansrecht is gebaseerd op wat je voortbrengt zowel in overdrachtelijke zin als in figuurlijke zin... want broerlief heeft ook nog een goede baan, waar ze over kunnen opscheppen. De verbazing was groot toen ik aangaf verbaasd te zijn over het feit dat ik geen uitnodiging kreeg toen mijn vader met de VUT ging want wat moest ik daar nu doen? Broerlief nam vrouw en kind mee, en ik snapte toch wel dat honden niet welkom waren. Alsof de honden mijn kinderen zijn... iedereen die mij kent, weet dat de honden erg belangrijk voor mij zijn, maar dat ze er niet zijn gekomen als vervanging voor de niet geboren kinderen. Het idee alleen al... hoe vaak lotgenoten en ik ook te horen hebben gekregen dat als men hoorde dat er geen kinderen zouden komen, dan neem je toch een hond?! Alsof die de pijn en het gemis goed kunnen maken... maar goed dat is een ander onderwerp. Mensen die mijn blogs lezen weten ook al beter :-D. De honden zouden niet meegaan naar het VUT feestje, dat snapte ik echt wel, maar die zouden die middag dan een paar uur alleen zijn. Tja, en wat moest hij dan wel over mij zeggen?  Dit is mijn oudste, en die doet niets en kan niets, want die is ziek en heeft daarnaast ook geen kinderen. Ik voel mij net als toen zo klein en nietzeggend bij die herinnering aan de woorden. Hoe kwetsend ze beiden wel niet waren, hebben ze nooit begrepen.

Wat kan iemand over mij zeggen? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn, maar wel volgens de mensen die ooit blij geweest waren toen ik op de wereld kwam, nu bijna 42 jaar geleden. En die ik nu uit eigen vrije wil weer ga opzoeken. De afgelopen dagen ben ik dan ook niet mijzelf. Ik ben mijzelf niet en al die jaren nooit geweest zongen Acda en de Munnik hun liedje naar de 1e plaats in de top 40.

Zoals eerder gezegd: ik ben het oudste kind van die 2 mensen die ik mijn ouders mag noemen en van wie ik mag verwachten dat ze mij nemen zoals ik ben. Ik ben bang dat het contact alleen bestaansrecht heeft als ik hen neem wie zij zijn en mijn verwachtingen en hoop loslaat. Het vreemde is ook wel dat het in die 3 jaar zonder hen het leven gewoon doorging. In eerste instantie was ik blij, nu voel ik mij echter bang. Bang dat ik wederom tegenval, bang dat ik wederom word teleurgesteld. Gaat mijn hart zingen van het idee dat ik ze vanavond ga zien? Niet echt, maar is dat een reden om het niet te doen? Ik weet het niet.

 Ik weet wel dat ik deze situatie ook niet langer wilde... ik voelde mij een wees terwijl ik dat helemaal nog niet ben. Kan ik de verwachting loslaten dat  ik een band krijg met deze 2 mensen met wie ik echter alleen de achternaam deel? Of dien ik inderdaad genoegen te nemen met dat wat er is? Namelijk niets.... alleen met elkaar verbonden door het feit dat je inderdaad die achternaam deelt.  Niet zo vreemd dat ik al 2 dagen forse hoofdpijn heb... ik breek mijn hoofd er al over sinds de dinsdag nadert. Zucht, was het maar alvast woensdag...

dinsdag 13 april 2010

Doe de dingen waar je hart van gaan zingen

kreeg ik ooit als opdracht mee omdat ik teveel in mijn hoofd zit. Tja, niet voor niets was mijn nickname in het begin denkertje en heet mijn blog Lin(nepins) overdenkingen over ... ik denk te veel. Hoe je vanuit je hoofd beter in je lichaam komt of bij je gevoel, daarin ben ik nog een leerling in de 1e klas. Mogelijk omdat dat lichaam altijd pijn doet vanwege de 2 soorten reuma. De beste tip die ik ooit van de reumatoloog en de fysiotherapeut kreeg was om te gaan lopen. Idee een 10, uitvoering een 0, want ga er maar aanstaan om jezelf iedere dag te motiveren om te gaan lopen. Daarbij was ik o zo onzichtbaar toen ik alleen liep. Niemand die mij groette ook al lachte ik vriendelijk en groette ik hen wel. Zo beleefd ben ik wel.

Dat is o.a de reden dat ik graag een hondje wilde omdat ik dan een stok achter de deur heb en ook niet onbelangrijk ik mij weer nuttig voel, want ik ben weer nodig. Ik word gemist als ik er even niet ben, dan word ik begroet alsof ik jaren ben weg geweest. Ondanks dat lief ook erg blij is met mij en ik met hem, is het met dieren toch anders ;-).

En nu, nu ben ik o zo blij ben dat ik dmv de hondjes iedere dag buiten kom. Zin of geen zin, het feit blijft dat ik nooit zoveel geleerd zou hebben  van de natuur als sinds ik ieder seizoen buiten loop. Nu het echt lente is, loopt alles uit, de vogels zingen iedere dag naar hartenlust, ik zie de zwanen waarvan het vrouwtje al op haar nest zit, ik zie de eenden, ik zie de lammetjes. Ik zie het polderlandschap waar ik iedere dag loop elke dag anders,want het weer is anders, de wind is anders, de luchten zijn anders, de geur is anders. Ikzelf ben ook anders. Ik, die nooit goed kan stilzitten, ga nu gerust even in het gras zitten en gewoon zijn en genieten. Heel soms doe ik dat ook in de herfst of in de winter maar dan wordt het al snel te koud en verlang ik naar een kop thee die ik dan al genietend van de geur en warmte mij aan laaf.

Of mijn hart dan ook gaat zingen? Ik geloof het wel, nee ik weet het wel zeker want ik kom eigenlijk altijd wel opgeladen terug Ook beginnen er plannen te borrelen. Sinds oktober is mijn (sociale) leven erg veranderd. Waren lief en ik vrijwel altijd samen, waar ik mij niet altijd even goed bij voelde hoe goed lief en ik ook hebben, ik ben er achter gekomen dat ik toch meer open ben gaan staan voor mensen dan ik daarvoor deed. Ik ben geïnteresseerd in wat mensen beweegt, hoe zij in het leven staan. Waar zij van genieten, wat hun hart doet zingen. En dat voelt goed, vind ik fijn, geniet ik van. Zo heb ik nu regelmatiger afspraken met vriendinnen/kennissen die mogelijk wel een vriendin kunnen worden. Hebben wij weer regelmatiger mensen over de vloer die komen eten/borrelen waardoor het leven ook aan kleur wint.

Ook ben ik ander vrijwilligerswerk gaan doen naast dat ik vaker naar het verzorgingshuis ga ( zie vorige blog).  Was ik altijd actief bij patiëntenverenigingen, nu kies ik bewust voor contact met kinderen en  help ik tegenwoordig op de basisschool hier vlakbij alwaar ik mijn buurkinderen zie. Ik geniet daarvan, daar gaat mijn hart echt van zingen: van het vertrouwen van die kinderen, hun onbevangenheid. Ik verbaas en verwonder mij regelmatig. Ik ben ook aan het onderzoeken of ik mogelijk weer iets zou kunnen gaan leren in die richting. Tenslotte word ik pas 42 ;-) maar ik dien rekening te houden met mijn onmogelijkheden, want helaas, beter worden zit er niet in.... maar ik kom wel meer uit mijn hoofd en daar heeft het bloggen zeer zeker aan bijgedragen, ook de blogs waar ik regelmatig even langswaai en mij verbaas over het gemak waarmee sommigen iedere dag bloggen.... eer ik zover ben.... maar ach, zo blijft er altijd nog te wensen over.

maandag 5 april 2010

Wat moet, dat moet... of denken/vinden wij dat maar?

1e paasdag. Een lekker ontbijt, fijne gesprekken gedurende de wandeling met de doggy's, en dan op naar het verzorgingshuis waar schoonmoeders weer verblijft na bijna 4 weken in het ZH te hebben gelegen. Wat opvalt bij aankomst is de hoeveelheid aan mogelijkheden om de auto te kunnen parkeren. Op bezoek gaan met Pasen is lang niet zo populair als met de Kerst, helaas.

De hondjes worden weer hartelijk begroet door de dame die op dezelfde gang woont als schoonmoeders. Iedere keer als ik het gebouw betreed, voel ik mij down worden, ondanks de blijdschap van de dame om ons weer te zien. Het wordt bijna traditie om bij haar langs te gaan als wij een bezoek brengen aan liefs moeder. Ze vertrouwt ons toe dat ze zich erop verheugt dat ze de hondjes weer kan begroeten en mee kan kroelen, iets wat beiden zich ook flink laten aanleunen, want tja, zelf altijd honden gehad hebbende, is het een groot verdriet dat ze haar eigen honden niet meer heeft. Die konden  niet mee toen dit huis haar thuis werd. Daarbij vertelt ze dat ze niemand meer heeft, iets wat ik al wist maar iedere keer doe ik alsof ik dit voor de 1e keer hoor zodat ze het verhaal gewoon weer kan vertellen...

We nemen afscheid en vinden moeders nog op bed. Waarom ze op bed ligt, weet ze zelf niet en op de vraag of ze er dan uit wil krijgen we als antwoord: Ja natuurlijk. Kan je het zelf vraagt lief of zal ik je helpen? Help mij maar en zonder enige gene geeft ze zich over aan de helpende handen van lief die ze ook nog complimenteert dat hij het maar handig doet. Die reageert zoals altijd: Ach mam, het heeft toch zijn nut dat ik in de verzorging heb gewerkt he. Nu heb je er profijt van. Ik sla ze gade en voel vertedering en gene tegelijk. In deze vrouw herken ik weinig van de trotse vrouw die schoonmoeders altijd was. In de 22 jaar dat ik haar nu ken, is het mogelijk 3x voorgekomen dat ze hulp aannam. Zelluf doen, waren vast haar 1e woorden die ze sprak. 85 is ze nu en ze is moe. Levensmoe of moe van alle veranderingen van de afgelopen tijd: ziekenhuis in en uit, nu weer in het ritme komen van het huis? Ze weet het zelf niet.

In de tijd dat lief haar helpt, zet ik thee. Ze begroet mij met een kus en vraagt belangstellend naar hoe wij de ochtend en voormiddag hebben doorgemaakt. Ze huivert zichtbaar als wij vertellen dat we in de stromende regen hebben gelopen en kan zich niet voorstellen dat wij daarvan hebben genoten. Haar ogen lichten op als beide dochters met partners even achter elkaar binnenkomen en zelfs 1 van haar 2 kleinkinderen is erbij. Ze geniet zichtbaar, haar ogen glinsteren. Of ze zin heeft om naar de serre te gaan om wat te drinken? ja gezellig is het antwoord.

Onze bestelling wordt opgenomen. Op de vraag wat ze wil drinken zegt ze al genietend van het vooruitzicht: een portje; iets wat ze niet krijgt van haar dochters want is dat wel verstandig? Ze krijgt ipv een portje een advocaatje met slagroom, wat ze achter elkaar naar binnen lepelt. Eten wil ze niet, maar dit is in 3 tellen naar binnen wordt er verzucht.

Bij het afscheid horen wij dat ze ook om sigaretten heeft gevraagd. Ook dat wordt niet gekocht. Mam, een week geleden lag je nog aan de beademing. Wat vind jij er nu van Lin? Tja, als ze dat nu lekker vindt is mijn reactie. Wie ben ik om haar dat te verbieden? Ja maar Lin, straks ligt ze weer in het ZH of blijft ze erin!

"s avonds tijdens de maaltijd en erna praten lief en ik erover.  Ik geef aan dat ik heel goed begrijp dat zij hun moeder lang bij zich willen houden, want ze is een lieve (schoon)moeder maar kan je iemand dwingen om te blijven leven? Niemand kan haar kan dwingen om te eten. Ze moet aansterken dat vinden de mensen van de verzorging ook maar als je niet kan eten word je ook niet geholpen, of gestimuleerd als je aangeeft dat je geen trek hebt. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. het is hun werk, niet hun (schoon)moeder alhoewel zou je willen dat je moeder zo leeft. Ik kan haar nog niet missen hoor, ze is wel mijn moeder,  hoorden wij vanmiddag.  Dat ze zou moeten aansterken ben ik met hen eens, maar moet dat tegen haar wil? Niemand kan haar dwingen om te eten als ze geen trek heeft, maar stimuleren is wel een optie. Anderzijds, ze is niet lekker, ze heeft ook aangegeven dat ze er geen zin meer in heeft en dat haar grootste angst is dat ze alleen sterft.

Het lieve mens is 85, proeft en smaakt niets meer, heeft op haar 73e een hersenbloeding gehad waar ze redelijk goed is uitgekomen. Toen had ze er al niet meer kunnen zijn. Kan je van iemand verwachten dat ze moet blijven leven als de fut eruit is? Beiden zien we dat ze op is, moe is, maar dat ze nog van kleine dingen geniet zoals een portje cq advocaatje en gezelschap. Kunnen we dat niet gewoon regelen,desnoods tijdens het eten? Dat gebeurde in het ZH ook. In het huis is er geen tijd voor om bij de mensen te gaan zitten en ze aan te moedigen tijdens het eten? Wij samen genieten toch ook van het samen eten? Niemand eet graag alleen. Ik hoor ook voor het eerst dat ze ondervoed het ZH is ingegaan. Ondervoed?! en dat in onze verzorgingstaat?! ANNO 2010.  Waar zijn we mee bezig?

Nu heeft schoonmoeders nog 3 kinderen, de dame op haar gang niet. Wij niet. Wie maakt zich straks druk om ons? Zo zou ik zelf ook niet oud willen worden. Het boezemt mij angst in. Lief is nu naar moeders om te kijken of ze echt niet eet. Tot zijn verrassing eet ze de gehele maaltijd en zelfs nog het bakje griesmeelpudding dat hij heeft gemaakt. Goed gezelschap doet dus eten...ik ga dinsdag en woensdag, niet omdat ze van mij 90 dient te worden, maar omdat ik nog van haar gezelschap wil genieten en de dame op haar gang wil verrassen dat ze weer met de doggy's kan kroelen.