Bah, wat kunnen mensen en mijn eigen persoontje het leven toch moeilijk maken. Wat is het toch dat ik door iemand die ik niet tot mijn vrienden reken er toch voor kan zorgen dat ik aan mijzelf ga twijfelen? of ik het toch niet anders had kunnen of moeten doen? Waarom kan ik het niet laten voor wat het is: een vraag die zoo verkeerd wordt opgepakt alsof ik de grootste tuthola ben die in NLD rondloopt terwijl de vraag zo terecht was? Tenslotte is mij geleerd dat als je leent, je dat dient terug te geven. het liefst heel of als je daar niet aan kan voldoen, dat je dat dient aan te geven. Duidelijkheid voor alles :-) Dus wat doe je als je het geleende nodig hebt: juist je vraagt het geleende terug. ZO FOUT!!! ZO DOM!!!
LET IT BE?! Noemde ik dat vanmorgen al niet? LET IT BE: 3 simpele woorden met zo'n diepe betekenis dat het nog steeds niet tot mij doordringt dat ik dat dien te doen: het laten voor wat het is, niet meer en niet minder. En toch he, waarom zijn die 3 woorden zoo ontzettend moeilijk?Waarom kan ik het niet bij die ander laten? Waarom ga ik scenario's schrijven als wat als? en voel ik mij weer 12 jaar met dat stomme brilletje, beugeltje en snap ik niet/wil ik niet snappen dat ik dat meisje niet meer ben? ik geef anderen de macht omdat ik mijzelf niet de moeite waard vind, ik ben niet assertief genoeg voor mijzelf. En degene die ik daar het meest mee heb, ben ikzelf.
Zal ik het ooit leren?! zucht.....
Ja hoor, lieve Linnepins, dat kan je leren! Wat mij veel helpt (want ja, je staat echt niet alleen in dit gevoel. Ook mij is het redelijk goed bekend!) is de vraag iedere keer: "Wat is het ergste dat me nu kan gebeuren?" het antwoord is dan meestal: "Dat ik dood ga hierdoor...." En dan bedenk ik me: "Ga ik hierdoor dood? Nee! Natuurlijk niet!! Dan is het dus ook niet het ergste...."
BeantwoordenVerwijderenEven oefenen, maar het helpt veel!!
P.s. lees het boek 'Vrouwenpower' eens. Op mijn site staat een foto in de rechterkolom!!