Denken is mijn middelname

Soms komt de uitspraak:" Ik denk dus ik besta" vaak bij mij boven. Ik denk te veel(na) en ik sta niet achter de uitspraak dat ik dan zou bestaan. Ik besta omdat ik er ben en ik dien te geloven/te weten dat dat voldoende zou dienen te zijn, maar dat voel ik dus niet. Mede daardoor voel ik mij onrustig en zit ik te veel in mijn hoofd.

Waarom heb ik er zoveel moeite mee om te geloven dat ik mijn bestaanszekerheid al heb bewezen? Ik ben ik en ben goed zoals ik ben. Alleen al door het schrijven van voorgaande zin, voel ik weerstand. Ik ben vrouw, zus, vriendin, vrouwtje van de liefste honden van de wereld en was het vrouwtje van de liefste lapjeskat van de wereld die ik heb dienen los te laten omdat ze een dieronwaardig leven leefde, en ben nu enkel kattenvrouwtje van haar zusje die mij ook lief is, anders lief maar wel lief. Is het door de afwijzing van mijn ouders? Immers, ik ben wel de dochter van, maar ik kan die dochterrol niet invullen. En de hamvraag is of ik dat nog wel zou willen? Kan ik het beter niet laten zoals het nu is? Het er laten zijn? 

Het woord van 2010 schijnt welness te zijn,volgens mij komt daarna mindfullness. Ieder tijdschrift dat je openslaat gaat daar wel over. Leven in het NU. ZIJN. en ineens komt daar het oeroude liedje van de Beatles in mij boven: LET IT BE! Laat het zijn zoals het is en vel daar geen oordeel over, vul niet in. Doe geen aannames. Het is allemaal zoveel makkelijker gezegd dan gedaan, het zijn woorden met een grote impact. Althans voor mij.  

Al wandelend en genietend van de vogelgeluiden die mij omgaven gisteren bedacht ik mij dat het binnenkort alweer maart is, de maand waarin mijn vader verjaart. Ik weet niet goed wat te doen: het laten voor wat het is dus het LET IT BE principe of het opnieuw proberen. Daarbij is het de 40 dagen voor Pasen, een periode die vaak al samenvalt met bezinning. Sommige mensen gaan vasten of minderen met snoepen, in ieder geval bewuster eten zodat ze bewuster leven. Nu leef ik al wel bewust en ben ik mij soms ook bewust van het gemis, maar ik ben mij ook bewust van dat het goed is nu, geen moeten meer, geen maskers op, geen hoofdpijn meer, mijzelf geen geweld aandoen als ik met hen in 1 ruimte verbleef. Kortom, ik heb er eigenlijk best een hoop mee gewonnen, en toch, toch knaagt er iets. 

Ik blijf denken.....en zo is de cirkel weer rond