Doordat mijn ouders hele andere verwachtingen van hun kinderen hadden en ik als oudste de grote teleurstelling ben, heb ik ze nu al ruim 2 jaar niet gezien of gehoord. Gehoord in de zin van contact via telefoon, want op een kattebelletje van 6 regels & op een kerstkaart na van hun kant na een opening mijnerzijds, was dat het enige contact in 2009. 2008 was nog minder.
Nu verjaart mijn vader morgen. 64 wordt hij. Ik heb een kaart klaarliggen, maar hoe vaker ik die kaart zie, hoe moeilijker ik het vind om die te versturen. Maar dan lees ik dat Hans van Mierlo is overleden, denk ik aan mijn schoonmoeder die in een kritieke fase in het ZH ligt en die ik deze week al meerdere malen heb bezocht en daar zo blij mee is. Of als ik anderen hun blogs lees en dan lees dat zij hun overleden vader/moeder nog zo missen en het liefst de klok willen terugdraaien als ze daar bij machte zouden zijn. Daarnaast denk ik terug aan die beelden van Haiti, hoe snel je alles wat je dierbaar is kwijt kan raken en als ik dan lees dat Chili wederom een 2e aardbeving treft met alle gevolgen van dien, raak ik het spoor nog meer bijster. Want zij leven nog, ik leef nog en toch is geen contact...
Ik ben duidelijk in gevecht tussen gevoel en verstand. Ergens heb ik ook geen vrede met de situatie zoals die nu is zoals die is maar als ik mij voorstel hoe het contact de laatste tijd verliep; iedere keer met hoofd-en buikpijn terug naar huis, ben ik dan nu niet beter af?! Anderzijds vraag ik mij af wat ik erbij zou winnen : weer onderdeel uitmaken van een familie?! Mijzelf geen Remi meer voelen?. Nu is het ook niets maar het zou heel heel misschien wel weer iets kunnen worden. Of krijg ik spijt als ik te horen krijg dat 1 van hen 2en er niet meer zouden zijn?! .
Ze weten zelf heel goed wat het is, beiden hadden ook geen contact meer met hun moeders nadat de vaders overleden waren, maar op het moment dat er afscheid genomen diende te worden,was er bij mijn broer en mijzelf geen enkele twijfel: wij zouden daar als gezin zijn. Mogelijk is het aan mij om dit patroon te veranderen, maar het moeilijke is dat ik Frans spreek en zij Engels en dat wij geen van 2en de benodigde woordenboeken te pakken krijgen. We staan zoo verschillend in het leven, maar delen wel een geschiedenis.
Toch maar die kaart posten?!
Oh dat is zo moeilijk hè, dat gevecht tussen je gevoel en je verstand!
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat je moet doen wat je hart je ingeeft, maar dat je daarnaast ook zeker jouw eigen grenzen mag respecteren in de relatie. Maar inderdaad, net wat je zelf ook al schrijft: als het moment komt dat één van hen er niet meer is, dan kun je niet meer naar ze toe en valt er niets meer te zeggen of te doen. En dan heb je niets aan 'had ik toen maar....'
Maar het is moeilijk hoor, helemaal als je het gevoel hebt dat je ze teleurgesteld hebt door je eigen weg te gaan. Goed trouwens van je dat je dat wel gedaan hebt!
Hemel, wat een dilemma. Het enige wat ik erover kan zeggen dat van alle beslissingen in mijn leven, degene die ik intuitief nam de beste waren. Maar ik kan heel anders in elkaar zitten dan jij...
BeantwoordenVerwijderenWat Madelief zegt: bewaak je eigen grenzen.
Terugdenkend aan je reactie bij mij: wat toon jij aan dat je alles behalve een teleurstelling bent. Wat wij van je meemaken is een weerspiegeling van een orachtig mens. Die kaart wel sturen past daarin, maar de kaart niet aturen ook. Ik bedoel: er is geen juiste keuze, aan beide kanten zitten nadelen....ik zou beide beslissingen begrijpen.
En dan nog: jouw beslissing: dat heeft de wereld maar te accepteren!
Nou, daar ben ik dan. Dit is de eerste blog van jou die ik lees en oh oh...wat een herkenning. Ik heb regelmatig het contact met mijn moeder verbroken, maar ik leg het altijd weer bij. Waar ik dan gelijk spijt van heb, want: het is altijd mijn en nooit haar schuld en binnen 2 weken is de situatie weer als vanouds. Nu heb ik sinds een week weer contact na een periode van een jaar elkaar niet zien/spreken. Want: morgen wordt ze 65. Gisteren met haar uit eten geweest, maar hoofpijn na afloop. Maar ze is op haar manier een leuke oma en familieloos vind ik ook vreselijk (schoonfamilie is weer een heel ander verhaal).
BeantwoordenVerwijderenDat anderen hun ouders moeten missen moet je niet mee laten wegen. Je eigen gevoel, daar gaat het om. En het is heel moeilijk, ik weet het. Ik dacht zelf: als ik twijfel is er dus toch een deel wat wel wil en dat heb ik laten overwegen. Ik ben benieuwd wat je hebt besloten (als je het wilt delen tenminste!). En ook al ken ik niet (goed): dikke knuffel voor jou...!