Een 'lease' dochter

Sinds ik overblijfjuf ben en dat nog 1 week doe voordat de schoolvakantie begint heb ik leuk contact met kinderen. de hamvraag is dan ook vaak: van wie ben jij de moeder? sommige kinderen die overblijven wonen in mijn wijk en die beantwoorden de vraag direct: van de hondjes! Van de hondjes? Ik heb toch geen staart? en dan is het hard lachen want een juf met een staart dat kan natuurlijk niet.

2 weken geleden ben ik herkend door een buurmeisje van net 7. Zelf ook een hond maar die is te groot maar die 2 van ons, tja daar is ze dus helemaal verliefd op. Ik ben 1x met haar opgelopen toen we tegelijkertijd dezelfde kant opliepen. Sinds die tijd is het vaste prik dat ze meegaat met de uitlaatronde van zo 1/2 1 op de woensdagmiddag. Helemaal trots als ze een hondje vast mag houden en dat hij naar haar luistert.

Nu is het al een aantal dagen lekker weer, gratis en voor niets maar voor zwarte hondjes is het al gauw te warm. Geen probleem, een plas waar zij zo in kunnen lopen is snel gevonden en samen met een 7 jarige in het water staan is dan ook veel spannender en leuker dan dat het vrouwtje snoepjes in het water gooit. Heel lief vroeg ze of mee naar binnen mocht om dan nog even met ze te kroelen. Het was zo leuk dat het ineens al kwart voor 5 was( haar moeder wist natuurlijk wel dat ze bij mij was) en dat betekent dat baasje thuis zou komen en er nog een wandeling zou volgen.

Nu hebben de hondjes dus een echte fan, die deze week iedere dag zo tegen 1/2 5 aanbelt, met hun kroelt en speelt en dan met lief meeloopt. de woensdagmiddag is echter onze middag. Dan wordt ze afgezet door moeders en kletst, lacht en drinkt wat en dan gaan we op pad. Nu zag ik altijd al van alles maar een 7 jarige ziet nog veel meer, hele andere dingen.

Gisteren wist ze mij te vertellen dat ze verdriet had. Hoezoe? straks ga ik met vakantie en dan zie ik de hondjes en jou niet meer. Tuurlijk wel, je komt toch weer terug? Jaaaaah, maar ik ben dan 2 weken weg. Straks weten ze niet meer wie ik ben en daar kan ik nu al verdriet over hebben. Ze vergeten je echt niet. Ze hoeven je maar te zien en dan staan ze je al te begroeten met enthousiast kwispelende staarten. Dat doen ze echt niet bij iedereen hoor. als je maar weet dat ik straks elke dag bij jouw kom als ik terug kom. Vind je dat niet vervelend voor je moeder? Nee, want die is dan toch aan het werk en zo heb ik van de zomer een 'lease' dochter. een aandoenlijk meisje van 7 die als ze ons ziet, aan komt steppen en dan al roept: Joe hoei( we zouden haar eens niet kunnen zien) en dan met een stralende lach zegt: tot morgen! Ik hoor haar geheimpjes, haar lach. Het is zo leuk om de wereld vanuit een 7 jarige te bekijken. Gewoon een cadeautje, deze Isa.

En ik maakte mij zorgen over hoe ik de 6 weken zonder mijn activiteiten diende te vulllen. Lol, het leven blijft je verrassen.