Waar voetbal al niet goed voor is...

Inmiddels heeft heel Nederland een kater te verwerken want Nederland mag zich geen wereldkampioen noemen maar Spanje. Terecht of onterecht, feit is wel dat ik de gehele avond aan mijn nagels heb zitten pielen.

maar daar wilde ik het nu net niet over hebben. De voetbalfinale heeft er mede voor gezorgd dat ik hoop begin te krijgen op een leuker spontaner contact met mijn ouders. Sinds de time-out van bijna 3 jaar die sinds eind maart is opgeheven en we elkaar 2x hebben gezien, is het contact nog weinig van spontaan. Er wordt nog niet echt gelachen en of lekker gekletst en gebeld voor zomaar een praatje ook niet. Ze zijn inmiddels 1 week terug van vakantie en zij hadden gebeld om door te geven dat ze er weer zijn. Ondanks dat mijn moeder ook nog verjaarde in die vakantie werd er niet ingegaan om daar nog aandacht aan te besteden dus werd het gesprek niet vervolgd met een afspraak.

Afgelopen zaterdag, de dag voor de grote finale en na een erg leuke avond met vrienden te hebben doorgebracht, had ik 's middags ineens de telefoon in mijn handen en had ik mijn vader aan de telefoon. Bijna 35 min. lang hadden we een leuk contact waarbij er gelachen werd, gepraat over het voetbal, over onze kansen ed, en hebben we een bijna date om een keer hun kant op te komen om te wandelen met de doggy's.

Blij zei ik tegen Lief dat dit leuk was, een leuk telefoongesprek met mijn vader en dat 35 !!! minuten lang. De glimlach verdween niet meer van mijn gezicht die dag. het voelde zo fijn! Zou het dan toch weer gaan lopen?!