zondag 16 mei 2010

Kriebels

Inmiddels ben ik alweer 1 week 1 jaar ouder jaja en wat kan er een hoop veranderen in 1 jaar, in 1 maand, en in 1 week. Mij zal je niet meer horen zeggen dat lief en ik goed weer hebben in mei, hoewel we hebben nog 1 week samen vrij( hoop doet leven), want wat was het koud en regenachtig. Ik las ergens de kreet: wie heeft de herfst aangezet? want zo voelde het echt. Wel heel apart dat lief en ik een soort van voorjaarsschoonmaak hielden: kledingkast uitgemest, en opnieuw geordend, alle ordners opgeruimd waarin ik ook mijn cv tegenkwam.

Een Curriculum vitae, vanwege een sollicitatie nadat ik werd ontslagen voor een onwijs gave baan die ik jammer genoeg niet kreeg. Waarschijnlijk maar goed ook want daarna kreeg ik een reuma-aanval die er niet om loog en diende ik in te zien dat werken met zo'n grillig lijf gekkenwerk is. Maar het hoofd wil wel, maar het lichaam wil niet. Het is en en blijft een pijnplek, een open zenuw. Ook al ben ik nu 42 lentes jong, het went niet om te zeggen als de vraag der vragen gesteld wordt: en wat voor werk doe jij nu? of de reactie: ooo, wat saai, de gehele dag thuis. Nu ben ik nooit een gehele dag thuis daar zorgen de doggy's wel voor maar het komt wel vaak voor dat ik thuis ben ja. Ik werk niet buitenhuis, want mijn man heeft zo'n goede baan dat ik niet hoef te werken, maar ik werk hard want ziek zijn is hard werken. Dat ik vaak moe ben en altijd pijn heb is ook iets wat niet valt uit te leggen.

Maar toch door die CV, ging het kriebelen. Nu kriebelt het al heel lang sinds ik ander vrijwilligerswerk heb: TSO begeleidster en mantelzorgen voor schoonmoeders en andere leuke vrouwen die in het verzorgingshuis wonen want deep down zou ik willen studeren, een opleiding volgen zodat ik zinvoller mijn dag invul, of een webwinkel voor mijn gehaakte petten. Kortom, ik heb de kriebels... wat wil ik met de rest van mijn leven?!

Wat wil jij met de rest van je leven?! Ik lees het graag,

maandag 3 mei 2010

Wennen

aan een nieuwe maand waarin ik verjaar, lief verjaart en waarin we vieren dat we 12 jaar geleden officieel Ja tegen elkaar gezegd hebben en het is de maand waarin we elkaar tegen het lijf liepen 22 jaar  terug, vandaar dat deze maand voor ons heel speciaal is hahaha. BTW, dat ja zeggen, dat zeg ik nog elke dag. Elke dag ben ik blij als lief weer thuiskomt, want zo vanzelfsprekend is dat niet. Van de week las ik wederom dat er een ongeluk was gebeurd en vernam ik van vrienden dat de liefde op is, althans het boek is uit zoals hij dat verwoorde tegen lief. 


Alleen deze maand begint niet goed qua weer. Wat is het koud en regenachtig, bah. Na regelmatig te hebben genoten van het zonnetje en ik mij goed voelde, kon ik vanmorgen weer op zoek naar sokken en voel ik mij niet echt jofel. Hoe snel denk ik al niet dat ik heel wat ben als de zon schijnt, te snel dus :-(

Anderzijds heeft het ook wel wat om weer in de regen te lopen maar niet elke ronde en ook niet elke dag. De doggy's vinden dat ook niets, zeker de oudste niet. Zie hiernaast vader ( de voorste) en zoonlief ( die net iets groter is dan paps).  Tja, je bent een Markiesje of niet en dus kijkt hij je aan met een blik van hallo, het is hondenweer en dan dien ik naar buiten te gaan?!  De jongste maakt het niets uit, weer of geen weer, het is altijd zijn dag waarin hij de buitenwereld begroet alsof het iedere x de 1e x is. Zo aandoenlijk enthousiast. 


Daarbij is het Meivakantie en dat houdt in dat ik overal vrij van heb en heb ik ineens weer alle tijd van de wereld, niet te hoeven denken:"O, het is dinsdag en om die tijd dien ik daar te zijn, of zoals op de donderdag vroeger dan normaal op te staan"  hoewel het lichaam bepaalt hoe laat het iedere keer weer is, want dat is en blijft elke dag een verrassing waardoor ik meestal achter de feiten aanloop en een race tegen de klok heb. 


Wennen dus aan een lege agenda maar het echte vakantiegevoel heb ik (nog) niet, dat krijg ik altijd pas als lief ook vrij is en dat duurt nog 1 week en dan zijn we 2 weken samen. Heerlijk! Kan ik nu al van genieten.


Kortom de komende week wordt het wennen aan weer de tijd voor mijzelf hebben. Mogelijk komt dan eindelijk die leuke trui af die ik aan het breien ben en kan ik de laptop ontdoen van alle overbodige mails, bestanden, foto's branden in de hoop dat die dan wat minder kuren heeft anders wordt het tijd voor een nieuwe. Ook wel gaaf maar dan wil ik echt niets kwijt raken dus al met al komt deze week wel vol.


Het wordt alleen even wennen.