Hoe het allemaal anders kan lopen en hoe jezelf tegen kunt komen

en daar zit ik dan weer, alles te overdenken wat er nu allemaal is gebeurd. Ik die zo uitkeek naar de vakantie en ik niet alleen natuurlijk, manlief ook, is weer thuis. Ongepland door een stomme val van manlief afgelopen vrijdag al wandelend in het bos, proberend om onze jongste hond de bal laten halen die hij voornemens was om te gooien. De bal werd wel gegooid, maar manlief lag naast mij, achteruit stappend gevallen in een kuil. Hoe een ongeluk in een klein kuiltje kan zitten :-S

Het grote genieten duurde net 5 dagen, als we een midweek hadden geboekt, dan was de vakantie al over geweest, maar we hadden nog 9(!!!!) dagen, 9 dagen zorgeloos genieten van elkaar, de doggy's, de bossen, de kleuren, de geuren maar ipv aan de warme choco heb ik zaterdagmiddag 4 1/2 uur in de auto op het parkeerterrein doorgebracht na de val van manlief met 2 jankend honden in mijn uppie.

Al snel werd duidelijk dat de pannenkoeken die avond het niet zouden gaan worden, maar dat het een dusdanige breuk was in de elleboog, dat hij eigenlijk per direct geopereerd had moeten worden, werd pas later duidelijk. Ik die door medicijnengebruik en een onwillig lichaam niet mijn rijbewijs heb, daar altijd wel mee kon leven maar die zaterdagmiddag niet. WANT ALS IK DAT ROZE PAPIERTJE HAD GEHAD, DAN HAD IK ER GEEN GEBRUIK VAN MOGEN MAKEN!!!!!!!!!!

Daarnaast voelde ik mij zo godsgruwelijk alleen! Ik kon niemand bellen, ik had niet eens geweten wie ik had moeten bellen, en ik was al wel tot het inzicht gekomen dat manlief en ik het samen heel goed hebben maar dat we wel altijd samen zijn, dwz voor ons geen  bezoekjes bij familie cq verjaardagen,  want wat moet je nu met een dochter waar je niet over kan opscheppen? Waar je naar eigen zeggen niet mee kan praten? Een schoonzus die aanneemt en ik heb gepraat als brugvrouw, dat we niet met haar kinderen kunnen omgaan in onze situatie en dat het beter was als er geen contact was, en dat manliefs gehele familie daar ook zo over denkt? Waar totaal geen oog en oor voor ons is? Wij niet bestaan? Voor ons geen Kerst met familie en vrienden. De paar contacten die wij hebben, zijn dan druk doende met hun eigen gezin cq familie en dat is logisch maar wel verdrietig dus brengen wij die samen door, zo ook de Sint, en de avonden en de weekenden, kortom wij zijn altijd samen.... en dat samenzijn is goed, warm, gezellig.


Dus 4 1/2 uur  later, toen manlief vanuit de EHBO kwam, vanaf zijn handen tot bovenarm in het gips en bijbehorende mitella, en het nieuws dat er met spoed geopereerd diende te worden, hebben wij samen teruggereden naar het huisje alwaar het nieuws toen pas tot ons doordrong dat we naar huis dienden te gaan. Daar waren we helemaal nog niet klaar voor! Maar manlief moest zondag gezien worden in ons eigen ZH, dus hadden we een keuze? NEE, natuurlijk niet, dus gebeld met de manager mbt de sleutel ed en zondag bijtijds naar huis. Contact gezocht met buuvvriendinnetje die ik die vorige dag niet te pakken had gekregen, en zo werd manlief gisteren door buuvvriend naar het zh gebracht en gehaald en inderdaad, er dient een operatie plaats te vinden en wel asap, maar dat zouden wij maandag horen.

Opgelucht dat er voor manlief werd gezorgd, ging ik mij afreageren op het vakantiegoed, alles opgeruimd, ingeruimd, was gesorteerd en post nagekeken om vervolgens te worden geconfronteerd met een brief van de mensen aan wie ik mijn 41jarige bestaan te danken heb. De naam brief verdient een 6 -regelig getypt iets eigenlijk niet, en wat ik ook had verwacht na het sturen van een kaartje na hun kennisgeving van verhuizing in het voorjaar, dit toch niet. Hoe vaak lees ik wel niet dat mensen weer nader tot elkaar kunnen komen als er wat tijd overheen is gegaan? Maar dat ik domweg te lezen kreeg dat na het ontvangen van mijn reactie op NB hun verhuisbericht zij lang hebben overlegd wat te doen nav het ontvangen kaartje en niet weten wat zij er mee moeten en eigenlijk niet meer op contact met mijn persoontje zitten te wachten want het gaat toch weer mis(?????????) want er is in mijn situatie niets veranderd, dat voelde als een klap in mijn gezicht. Stuur dan ook geen verhuisbericht, toch, als men geen contact wenst en JA, er is niets veranderd: ik ben nog steeds gelukkig getrouwd, geniet van de dieren, ben nog steeds ziek, werk ook nog steeds niet, heb in die 2 jaar geen contact ook geen kinderen gekregen, dus hun geen Opa en Oma van mijn kinderen gemaakt, maar kon verder wel lezen dat het prettig wonen is, en dat er goed contact is met de buren. O ja, en de hartelijke groeten en een e-mail adres, want stel je toch eens voor dat ik zou bellen?! Dan moet je praten en dat kan met mij niet :-S

Hoe kan ik dan geloven dat ik er toe doe, dat manlief gelukkig met mij is, dat hij van mij houdt als ik wederom word afgewezen? Alsof ik om dit alles heb gevraagd?! Als ik een toverstafje had gehad, dan had ik wel geweten wat te wensen; luidt het gezegde niet voor niets als je gezond bent heb je 1000 wensen en als je ziek bent maar 1?! Ik die mij soms al de bijnaam Remia heb gegeven, alleen op de wereld. Nee zegt manlief dan, dat klopt niet, je hebt mij en de hondjes en je bent belangrijk voor velen, o ja, daarom gaat de telefoon nooit, zijn wij altijd de avonden/weekenden/feestdagen samen?!

Genoeg te overdenken dus weer voor Denkertje en dat terwijl ik de angst had toen het afgelopen woensdag regende dat de vakantie zou verregen, niet wetende dat het maar 5 dagen zou duren.