Sneu, zo sneu

De hele dag gonsde het al rond: hebben wij vanavond de 100e gouden medaille? En zou Sven wederom goud halen? We hebben het met zijn allen kunnen zien: 6,7 miljoen mensen zagen de coach een fout maken waardoor Sven die daadwerkelijk een OR schaatste, werd gediskwalificeerd... wat sneu, zo sneu...

en dan heeft Sven ineens niet meer alleen Gerard als coach, maar heeft hij er tig want iedereen met een mening werd om die mening gevraagd. Het heeft de gemoederen bezig gehouden. Ook mij, want liefhebber van het 1e uur maakte dit helemaal alleen mee. Manlief was ergens anders... en vol van zijn eigen avondje was er niet of nauwelijks aandacht voor mij. Hoe sneu voor mij, maar ook voor hem. Gelukkig heb ik via een aantal blogs het alsnog kunnen delen want zelf bloggen lukte namelijk niet. vandaar 2 dagen later, als mosterd na de maaltijd schrijf ik het alsnog.

Want hoe mooi was het om ze gisteren weer samen op de baan te zien komen? Lachend, zich opmakend voor de ploegenachtervolging. Mooi om te zien want de gehele dag werd er gespeculeerd over het ontslag van Gerard. En dat verdiende de man ook niet....

en onzekerheid is mijn 3e naam :-(

Bah, wat kunnen mensen en mijn eigen persoontje het leven toch moeilijk maken. Wat  is het toch dat ik door iemand die ik niet tot mijn vrienden reken er toch voor kan zorgen dat ik aan mijzelf ga twijfelen? of ik het toch niet anders had kunnen of moeten doen? Waarom kan ik het niet laten voor wat het is: een vraag die zoo verkeerd wordt opgepakt alsof ik de grootste tuthola ben die in NLD rondloopt terwijl de vraag zo terecht was? Tenslotte is mij geleerd dat als je leent, je dat dient terug te geven. het liefst heel of als je daar niet aan kan voldoen, dat je dat dient aan te geven. Duidelijkheid voor alles :-) Dus wat doe je als je het geleende nodig hebt: juist je vraagt het geleende terug. ZO FOUT!!! ZO DOM!!!

LET IT BE?! Noemde ik dat vanmorgen al niet? LET IT BE: 3 simpele woorden met zo'n diepe betekenis dat het nog steeds niet tot mij doordringt dat ik dat dien te doen: het laten voor wat het is, niet meer en niet minder. En toch he, waarom zijn die 3 woorden zoo ontzettend moeilijk?Waarom kan ik het niet bij die ander laten? Waarom ga ik scenario's schrijven als wat als? en voel ik mij weer 12 jaar met dat stomme brilletje, beugeltje en snap ik niet/wil ik niet snappen dat ik dat meisje niet meer ben? ik geef anderen de macht omdat ik mijzelf niet de moeite waard vind, ik ben niet assertief genoeg voor mijzelf. En degene die ik daar het meest mee heb, ben ikzelf.

Zal ik het ooit leren?! zucht.....

Denken is mijn middelname

Soms komt de uitspraak:" Ik denk dus ik besta" vaak bij mij boven. Ik denk te veel(na) en ik sta niet achter de uitspraak dat ik dan zou bestaan. Ik besta omdat ik er ben en ik dien te geloven/te weten dat dat voldoende zou dienen te zijn, maar dat voel ik dus niet. Mede daardoor voel ik mij onrustig en zit ik te veel in mijn hoofd.

Waarom heb ik er zoveel moeite mee om te geloven dat ik mijn bestaanszekerheid al heb bewezen? Ik ben ik en ben goed zoals ik ben. Alleen al door het schrijven van voorgaande zin, voel ik weerstand. Ik ben vrouw, zus, vriendin, vrouwtje van de liefste honden van de wereld en was het vrouwtje van de liefste lapjeskat van de wereld die ik heb dienen los te laten omdat ze een dieronwaardig leven leefde, en ben nu enkel kattenvrouwtje van haar zusje die mij ook lief is, anders lief maar wel lief. Is het door de afwijzing van mijn ouders? Immers, ik ben wel de dochter van, maar ik kan die dochterrol niet invullen. En de hamvraag is of ik dat nog wel zou willen? Kan ik het beter niet laten zoals het nu is? Het er laten zijn? 

Het woord van 2010 schijnt welness te zijn,volgens mij komt daarna mindfullness. Ieder tijdschrift dat je openslaat gaat daar wel over. Leven in het NU. ZIJN. en ineens komt daar het oeroude liedje van de Beatles in mij boven: LET IT BE! Laat het zijn zoals het is en vel daar geen oordeel over, vul niet in. Doe geen aannames. Het is allemaal zoveel makkelijker gezegd dan gedaan, het zijn woorden met een grote impact. Althans voor mij.  

Al wandelend en genietend van de vogelgeluiden die mij omgaven gisteren bedacht ik mij dat het binnenkort alweer maart is, de maand waarin mijn vader verjaart. Ik weet niet goed wat te doen: het laten voor wat het is dus het LET IT BE principe of het opnieuw proberen. Daarbij is het de 40 dagen voor Pasen, een periode die vaak al samenvalt met bezinning. Sommige mensen gaan vasten of minderen met snoepen, in ieder geval bewuster eten zodat ze bewuster leven. Nu leef ik al wel bewust en ben ik mij soms ook bewust van het gemis, maar ik ben mij ook bewust van dat het goed is nu, geen moeten meer, geen maskers op, geen hoofdpijn meer, mijzelf geen geweld aandoen als ik met hen in 1 ruimte verbleef. Kortom, ik heb er eigenlijk best een hoop mee gewonnen, en toch, toch knaagt er iets. 

Ik blijf denken.....en zo is de cirkel weer rond

Update: het leven is zo slecht nog niet..

Het begon de 5e februari toen ik de foto's besprak met mijn reumatoloog. Zowel de ziekte van Bechterew als zijnde  de artritis zijn niet verbeterd, maar ook niet verslechterd dus dat is al heel wat. Aangezien we beiden niet weten wat dat zou inhouden als ik niet met de anti-tnf blokkers was begonnen, en mijn kwaliteit van leven toch beter is met de injecties want geen 6 dagen kwijt per 4 weken, blijf ik dus doorgaan met de injecties. YES! Eindelijk hebben de discussies mbt kwaliteit van leven iets opgeleverd. Wrang blijft wel dat de situatie zoals die nu is, ernstig genoeg is, zeker als ik bedenk dat het als het wondermiddel bekend staat. Hoeveel mensen  hebben hun leven weer op kunnen pakken? Hoeveel mensen zijn er weer mee aan het werk gegaan? Veel, maar ik behoor daar niet bij.

En dat blijft een lastig iets om mee te dealen en te handelen! Want hoe vaak maak ik niet mee dat gesprekken stil vallen als bij een eerste kennismaking wordt gevraagd wat voor werk ik doe? Of als men vraagt of ik kinderen heb? Ik heb geen eigen kinderen, maar gelukkig is mijn leven niet zonder kinderen. En het leuke is dat kinderen mij wel vaak opzoeken als ik buiten loop met de doggy's. Ik heb zelfs al wat van mijn hobby's kunnen overdragen: zoals lezen en breien( ik kan mijzelf wel brei-juf noemen want ik heb er al 3 aan het breien :-) en volgende week is het vakantie en dan zal ik ze ook wel weer regelmatig zien.

Count your blessings is mij ooit voorgehouden en dan zijn het er veel: het gaat met manlief beter qua elleboog,we zijn nog steeds Happy met een hoofdletter ;-), met de dieren gaat het goed, ik heb iedere dag tijd voor mijzelf, ik heb meer wat meer dates met mensen die het leuk vinden om mij te zien en te spreken,te eten, een dak boven mijn hoofd. Zeker na de ramp in Haïti blijkt maar weer hoe kostbaar dit alles is, want daar zijn ze aan het overleven in de 1e graad!. In real life en in blogland  zij er helaas  genoeg die  hun geliefden hebben kunnen begraven, of in angst hebben gezeten of ze niet ongeneeslijk ziek zijn. En dan had ik angst voor de foto's...

Dat ik voor alle zekerheid nog een MRI-Scan te goed heb, vergeten we dan maar voor het gemak.