woensdag 31 maart 2010

Voorjaarsmoe/zijn???

Voorjaarsmoe kan ik niet zijn want het voorjaar schijnt wel te zijn verdwenen, maar ondanks dat ben ik moe, moe en moe. Zou het te maken kunnen hebben met het feit dat ik even aan het zonnetje heb mogen ruiken en dat  het nu lijkt alsof de herfst weer is begonnen? Ik heb geen idee, wel weet ik dat ik dit niets vind: het moezijn, het lopen in de regen, en het ergste met mijzelf geen raad weten. Ineens geniet ik niet meer van het buitenlopen, ik wil zo snel mogelijk weer thuis kunnen zijn met een kop thee.

Als ik uit mijn bed kom, en mijzelf heb gedoucht en aangekleed, zou ik zo weer kunnen slapen maar dat kan ik niet want ik wil wel aan het einde van de dag kunnen zeggen dat ik meer heb gedaan dan slapen. Manlief maakt het niets uit. Zijn motto is dat ik dat dien te doen waar ik mij goed bij voel en als dat het hoognodige in het huishouden is, is dat wat haalbaar is die dag. Erg lief maar tevens maakt dat het extra moeilijk. Ik ben geen echte huisvrouw in die zin dat ik mijn voldoening haal uit het feit dat ik de was heb gedaan, gestoft, opgeruimd hoewel ik wel echt kan genieten van een opgeruimd en gezellig huis. Maar ja, dan dien je zin te hebben, en niet zo moe zijn.

Om toch iets van voldoening uit een dag te halen ben ik aan het breien en haken geslagen. Gedurende die lange, koude winter heb ik voor mijzelf een pet gehaakt waar ik zelf erg blij mee ben en een aantal mensen met mij.. want zowel de pedicure als een vriendin verzochten mij om er ook 1 voor hen te maken.




Nu beschouw ik mijzelf echt niet als creatief maar om vanuit 1 bol wol en 1 haaknaald zoiets leuks te maken dat smaakt naar meer dus ik zocht mijn breipennen op en ging breien. Dat maakte dat manlief zich afvroeg of ik ook sokken kon maken want de zelfgemaakte sokken van moeders, die zaten toch wel heel erg lekker. 
Tja, wat lette mij? Behalve de onwennigheid van het breien met 5(!!) naalden... dus ik wederom op onderzoek uit en na heel veel gescheld en tig keer opnieuw beginnen ben ik nu zover dat ik met het been bezig ben... het bewijs ziet u hier lol en het gekke is dat ik het nog leuk vind ook,




 maar ja, was ik maar niet zo moe.. hebben meer mensen dit of ben ik de enige? laat het mij weten

maandag 15 maart 2010

Het is er weer tijd voor, de

speelgoedwinkel bezoeken. Niets leuker dan een bezoek aan een speelgoedwinkel want de kinderen van vriendin(nen) worden weer 1 jaartje ouder en aangezien iedereen sinterklaas met hun eigen gezin viert en wij niemand zo gek krijgen om een sint voor volwassenen te organiseren ( men wil het gewoon niet met ons vieren maar het lijkt mij zoo leuk), komen wij daar dus niet zo vaak. Ik herinnerde mij dat Toys Rus voor ons de ideale zaak is, want heel veel keuze en alles op leeftijd zodat wij altijd met  het cadeau van de dag komen maar wat een teleurstelling....

Al binnenkomend valt op dat de winkel is veranderd en niet ten goede want weg indeling op leeftijd en hoe kan ik als niet moeder zijnde, dan weten voor welke leeftijd wat geschikt is?! Hoe kunnen wij onze reputatie eer aan doen als wij dwaas door de zaak lopen?! Daarbij leek het wel alsof niemand meer speelt want de helft van de winkel was overgenomen door spul voor playstation, de wii, dsen of hoe het ook allemaal heten mag ,en alles wat daar bij bij hoort...pffff.. wat word je daar moe van. Uiteindelijk bleek dat navraag de leeftijden op de doos staan, maar dat gold alleen voor het babyspul waarbij ook ik kan zien dat het niet geschikt was voor de leeftijd waarvoor wij op jacht zoek waren:  meisje van 1 dat dus 2 wordt, meisje van 2 dat dus 3 wordt, jongen van 4 dat dus 5 wordt en tja, daar koop je geen kegelspul waarop 6+  wat dus betekent 6 maanden,  of iets van Woezel en Pip ( erg leuk, waarbij je dan ook direct het Guusje Nederhorst Foundation steunt, iets wat ik zeer zeker een goed hart toedraag) maar dat dient het wel bij het kind te passen.

Lief en ik zijn geslaagd maar dodelijk vermoeid keerden wij huiswaarts en dit keer eens niet met het gevoel van goh, wat is het toch jammer dat we dat niet voor ons eigen kroost kunnen kopen. Want ik heb ook niet zoals vorig jaar met veel plezier heel veel knopjes ingedrukt en mijzelf weer 3,4,of 5 jaar oud gevoeld. Nu afwachten hoe de jarige jobjes er op reageren.

zondag 14 maart 2010

Niets is beter voor een mens dan....

...even heerlijk uitwaaien op het strand. Tot 1 april mogen de honden nog lekker los lopen/darren op het strand maar tot nu wilde het weer maar niet meewerken. Toch hadden we beiden behoefte om er even lekker erop uit te gaan dus op naar Hoek van Holland.

Hoewel we niet de enige waren, was het puur genieten: 1 van de af en toe schijnende zon, 2 van onze doggy's waarvan de jongste zo vreselijk fanatiek de frisbee ophaalde en netjes terug bracht. Oudste vond het vooral heerlijk om te scharrelen en achter de andere honden aan te gaan, 3. om gewoon het hoofd leeg te maken en van daaruit beslissingen kunnen nemen, 4.de geur van de zee weer te ruiken, 5 van het lekker samen op lopen.

Ik schat dat we een uurtje op het strand hebben vertoefd om daarna heerlijk huiswaarts te gaan, om vervolgens helemaal opgefrist toch de kaart te posten (zie 12 maart) en aan de thee met Hypnose van Lars Kepler erbij. Wow,wat begint dat boek goed! Dat belooft wat voor de komende tijd.  

Lief is naar zijn moeder en ik ruik de zelfgemaakte pizza al... MMM..

vrijdag 12 maart 2010

Wat te doen?!Gevecht tussen gevoel en verstand.

Doordat mijn ouders hele andere verwachtingen van hun kinderen hadden en ik als oudste de grote teleurstelling ben, heb ik ze nu al ruim 2 jaar niet gezien of gehoord. Gehoord in de zin van contact via telefoon, want op een kattebelletje van 6 regels & op een kerstkaart na van hun kant na een opening mijnerzijds,  was dat het enige contact in 2009. 2008 was nog minder.

Nu verjaart mijn vader morgen. 64 wordt hij. Ik heb een kaart klaarliggen, maar hoe vaker ik die kaart zie, hoe moeilijker ik het vind om die te versturen. Maar dan lees ik dat Hans van Mierlo is overleden, denk ik aan mijn schoonmoeder die in een kritieke fase in het ZH ligt en die ik deze week al meerdere malen heb bezocht en daar zo blij mee is. Of als ik anderen hun blogs lees en dan lees dat zij hun overleden vader/moeder nog zo missen en het liefst de klok willen terugdraaien als ze daar bij machte zouden zijn. Daarnaast denk ik terug aan die beelden van Haiti, hoe snel je alles wat je dierbaar is kwijt kan raken en als ik dan lees dat Chili  wederom een 2e aardbeving treft met alle gevolgen van dien, raak ik het spoor nog meer bijster. Want zij leven nog, ik leef nog en toch is geen contact...

Ik ben duidelijk in gevecht tussen gevoel en verstand. Ergens heb ik ook geen vrede met de situatie zoals die nu is zoals die is maar als ik mij voorstel hoe het contact de laatste tijd verliep; iedere keer met hoofd-en buikpijn terug naar huis, ben ik dan nu niet beter af?! Anderzijds vraag ik mij af wat ik erbij zou winnen : weer onderdeel uitmaken van een familie?! Mijzelf geen Remi meer voelen?. Nu is het ook niets maar het zou heel heel misschien wel weer iets kunnen worden. Of krijg ik spijt als ik te horen krijg dat 1 van hen 2en er niet meer zouden zijn?! .

Ze weten zelf heel goed wat het is, beiden hadden ook geen contact meer met hun moeders nadat de vaders overleden waren, maar op het moment dat er afscheid genomen diende te worden,was er bij mijn broer en mijzelf geen enkele twijfel: wij zouden daar als gezin zijn. Mogelijk is het aan mij om dit patroon te veranderen, maar het moeilijke is dat ik Frans spreek en zij Engels en dat wij geen van 2en de benodigde woordenboeken te pakken krijgen. We staan zoo verschillend in het leven, maar delen wel een geschiedenis.

Toch maar die kaart posten?!

vrijdag 5 maart 2010

Elk jaar opnieuw, zullen we dan ruilen?!

Zodra de 1e zonnestralen komen, geniet ik. Van onze serre met schuifdeuren die ik net zo ver kan openzetten om de zon toe te laten en dat ik dan zo ga zitten dat ik die 1e zonnestralen voel branden op mijn wintergezicht. Genieten in optima forma met een welverdiende hoofdletter maar dan... zodra ik een stuk met de honden ga lopen, hoor ik de eerste opmerkingen al: Jij gaat zeker zo weer de zon in, zoals elk jaar zoeken hoe je die zon gaat pakken?! Lekker he dat je niet hoeft te werken?!

Lekker, lekker?! Weten ze wel wat ze zeggen? Ik die dolgraag zou willen, maar niet kan vanwege een lijf dat pas om zo tegen 10.00 wakker wordt, die de gehele dag pijn heeft, altijd dus pijn heeft, altijd moe is dus na iedere vorm van inspanning daarvan dient bij te komen,  maar  ondanks dat zoo vecht voor een goede kwaliteit van leven zou niet willen werken? Ik die het werken nog iedere dag mis, ook al doe ik vrijwilligerswerk maar dat is vrijwillig, zoals de naam al zegt ;-) dus dat geldt niet echt als werk. Dus als ik dan vraag: ruilen? Jouw leven met dat van mij? dus wel van de zon kunnen genieten als die schijnt, maar altijd pijn hebben, 20 medicijnen per dag slikken, om de week jezelf injecteren ipv 1 dag naar het zh en dan 6 dagen kwijt zijn, bijna nooit geen goede dagen hebben, 2x in de week fysio, veel alleen zijn, maar toch jezelf willen ontwikkelen, dan zie je ze denken en vaak ook zeggen: Nee dat toch maar niet.

En zoals elk jaar begint vanaf 7 maart tot aan 13 maart de reuma-week. Een week waarin het reumafonds zijn stinkende best doet om begrip te vragen voor deze rotziekte die jong en oud treft. Vorig jaar was de spot dat er een zwarte dame ongevraagd bij je op de stoep staat, niet meer weggaat en eigenlijk alles waar je vreugde en plezier & voldoening uit zal kunnen halen (vaak) niet meer mogelijk is. Die spot die zo beklemmend was dat ik er iedere keer van vol schoot, die spot werd gehoond want zo zwart was het niet. Men diende te laten zien wat men ook nog kon, zoals die jaren daarvoor, maar daar ging ik ook van huilen, want dan creĆ«ert men ook een verkeerd beeld want dan werd ik geconfronteerd met een beeld van hoe het ook zou kunnen zijn en dat dat voor mij niet opgaat. Ook niet leuk, dus ook het reumafonds dat zo hard zijn best doet, weet het niet. Ben dus benieuwd met welke spot ze nu komen en dan wil ook vast niemand ruilen? Ruilen doet huilen hebben we allemaal als kind geleerd maar toch ieder jaar weer geniet ik ondanks alles van de 1e zonnestralen of binnen of buiten met de doggy's. en dat pakt niemand mij af.